Ατάκες Σαλονίκης - τριολέ - πάει ο παλιός ο Χρόνος!

Κάθε φορά που έρχομαι Θεσσαλονίκη αρρωσταίνω. Δεν ξέρω αν είναι σύμπτωση αλλά πάντα φεύγω από εδώ χάλια. Το αποδίδω στο ότι έχω ξεσυνηθίσει το ζοφερό κρύο και την ασήκωτη υγρασία που πλακώνει την πόλη σα νοτισμένη κουβέρτα. Ένας συνάδελφος μου είπε πριν λίγο καιρό κάτι πολύ ψαγμένο. Πρόσεξε το.

Αρρωσταίνεις επίτηδες, αφήνεις εσύ ο ίδιος την άμυνα του οργανισμού σου να πέσει, γιατί ξέρεις ότι η μαμά θα σε φροντίσει και θέλεις να νιώσεις το συναίσθημα του να σε προσέχουν.

Ίσως να έχει και δίκιο. Μπορεί ασυνείδητα να αποζητώ να κάνω λίγο πυρετό για να έρθει η μαμά να με γιατροπορέψει. Άλλωστε δεν το κρύβω πως από τα πράγματα που μου λείπουν περισσότερο στην Αθήνα είναι η μητρική στοργή – συγκινήθηκα τώρα.

Έτσι και τώρα είμαι σε φάση που νιώθω τα πρώτα σημάδια ατονίας, σαν να μου λέει ο οργανισμός μου, πρόσεχε, θα πέσεις. Μέσα στο σπίτι φοράω ένα φανελάκι, γιατί πάντα το σπίτι μας είναι πολύ ζεστό. Νομίζω είναι σαλονικιώτικο ίδιον, να είναι φούρνος το σπίτι, για να ισορροπεί την παγωνιά του έξω. Βγαίνω στο μπαλκόνι για να ανάψω τα λαμπάκια. Η μάνα μου με βλέπει.

Μητέρα: Καλά, πως βγαίνεις στο μπαλκόνι μόνο με το φανελάκι, ενώ ξέρεις ότι είσαι έτοιμος να αρρωστήσεις; Τι κάνεις, ομοιοπαθητική;

Αδερφός: Καιρό τώρα. Χωρίς το όμοιο.

Και μια πρόποση για το 2008

Να είναι η χρονιά που ξεκινάει σήμερα μία από τις πιο όμορφες και γλυκές που θα βιώσεις ποτέ!

Χρόνια πολλά!