Friday, November 30, 2007

Love SHOULD NEVER tear us apart



O Πελοπίδας ήταν ένα ωραίο 24χρονο αγόρι. Μόλις είχε έρθει στην Αθήνα γεμάτος όνειρα για το μέλλον. Είχε μεγαλώσει και σπουδάσει σε χωριό και ήθελε πολύ να γνωρίσει τη ζωή της μεγαλούπολης. Απονήρευτο και αθώο, μάζεψε μια μέρα τα ρούχα του σε μια βαλίτσα, μάλωσε με τη μάνα του γιατί αυτή δεν ήθελε να φύγει και έβαλε πλώρη για αθηναϊκές περιπέτειες.





O κολλητός του Πελοπίδα είχε ένα σπίτι στην Πλάκα στο οποίο δεν έμενε κανείς. Δίπλα στην Παναγιωταρέα. Εκεί εγκαταστάθηκε. Η Αθήνα τον μάγεψε. Η πόλη ετοιμαζόταν για τους Ολυμπιακούς, όλοι είχαν μια έντονη προσμονή, σαν να περιμένεις να φτάσει η μέρα για το πάρτι σου, παρασύρθηκε και ο δικός μας και τον μέθυσε η γιορταστική ατμόσφαιρα.

Την πρώτη εβδομάδα που ήρθε στην Αθήνα γνώρισε τον Θεόφιλο. Ο Θεόφιλος ήταν 10 χρόνια μεγαλύτερος από τον Πελοπίδα, έμπειρος, αποκρυσταλλωμένος, ότι έπρεπε για το μικρό μας τεκνάκι που δεν ήξερε που πάνε τα τέσσερα. Ήξερε την Αθήνα καλά. Τον είδε και ωραίο, γεμάτο αυτοπεποίθηση, θαμπώθηκε ο δικός μας.

Άρχισαν να βγαίνουν. Να περνάνε χρόνο μαζί. Να κοιμούνται μαζί. Να πηγαίνουν σε ωραία εστιατόρια, να του δείχνει από πού να ψωνίζει ωραία ρούχα, να του μαθαίνει πως κάνουν έρωτα. Ο Θεόφιλος, μεγάλη ψωνάρα, του μάθαινε όλη τη γκλαμουριά της Αθήνας. Βγαίναν στο Χίλτον, γνώριζαν ημι-διασημότητες. Ο Πελοπίδας είχε χαζέψει. Ένιωθε για πρώτη φορά τέτοια συναισθήματα, που ούτε να τα φανταστεί δεν τολμούσε.

Ένα μεσημέρι ο Θεόφιλος σκάει μύτη με χαμόγελο ύποπτο. Σου έχω έκπληξη, λέει, και του δείχνει δυο εισιτήρια για Σαντορίνη. Φύγανε την άλλη μέρα. Μια εβδομάδα γεμάτη πάθος, ωραία τοπία, ηλιοβασιλέματα και με θέα τη Καλντέρα. Ο Θεόφιλος πρόσεχε πολύ το μικρό μας. Του είχε κλείσει δωμάτιο στο καλύτερο ξενοδοχείο, πάνω στο Ημεροβίγλι ακριβώς.

Το βράδυ πριν κοιμηθούνε ρώτησε τον Πελοπίδα αν χρησιμοποιεί οδοντόνημα. Τώρα τι σχέση έχει αυτό σκέφτηκε, αλλά του απάντησε.

Γυρνάνε στην Αθήνα. Ήταν ξανθοί και οι δύο και ο ήλιος και ο έρωτας τους είχε κάνει κούκλους. Ο Θεόφιλος πηγαίνει τον Πελοπίδα σπίτι. Ο μικρός τον φιλάει για καληνύχτα. Ο Θεόφιλος ζυγιάζει τη στιγμή, διστάζει λίγο, και του λέει:

-Θέλω να μιλήσουμε για κάτι.
-Σε ακούω.
-Ξέρεις, είμαι φορέας.






Σου έχουν πει ποτέ κάτι και την ίδια την στιγμή να ζαλιστείς τόσο που να θέλεις να ξεράσεις; Αυτό ένιωσε ο Πελοπίδας. Θόλωσε η εικόνα μπροστά του. Αγκαλιάστηκαν και έκλαιγαν και οι δυο για ώρες. Ο Πελοπίδας άρχισε να ζει σε άλλη διάσταση. Δεν μπορούσε να χωνέψει πως κάτι τέτοιο συνέβαινε σε αυτόν. Για μια βδομάδα πήγαινε στη δουλειά σαν ζόμπι, έτρωγε από συνήθεια, μιλούσε αλλά δεν επικοινωνούσε. Το άλλο του μεγάλο πρόβλημα ήταν ότι δεν ήξερε με ποιον να το μοιραστεί όλο αυτό. Οι φίλοι του μόλις είχαν μάθει ότι είναι γκέι, αν τους έλεγε και αυτό, δε θα το άντεχαν.

Τελικά επικράτησε η λογική. Την τελευταία φορά που βρέθηκαν με το Θεόφιλο, το κάνανε, κοιμήθηκαν αγκαλιά και το άλλο πρωί του είπε πως φεύγει για το χωριό του γιατί θέλει να σκεφτεί. Του έστειλε μήνυμα σε 3 μέρες ότι δε θέλει να ξαναβρεθούνε.

Εκείνο τον καιρό, του έγινε μια καλή πρόταση για δουλειά στην Αθήνα. Ξαναγύρισε. Ήταν ένα ράκος. Δεν κοιμόταν καλά, ένιωθε μονίμως ένα δάγκωμα στην κοιλιά του. Η Αθήνα του φαινόταν φριχτή γιατί την είχε συνδυάσει με το Θεόφιλο. Τότε κατάλαβε πως ήταν ερωτευμένος για πρώτη φορά στη ζωή του. Ο Θεόφιλος τον δέχτηκε πίσω. Διστακτικά στην αρχή. Τουλάχιστον έτσι του είπε, αλλά η αλήθεια ήταν πως τον ήθελε και αυτός πολύ.


Ο Πελοπίδας έμαθε πολλά πράγματα. Τι είναι τα Τ4, που γίνονται εξετάσεις αίματος, ότι οι φορείς παίρνουν ένα μηνιαίο επίδομα για να μπορούν να διατηρούν ένα επίπεδο στη ζωή τους, ότι τα φάρμακα είναι δωρεάν. Ανακάλυψε ακόμα που είναι το Ανδρέας Συγγρός το οποίο ειδικεύεται σε τέτοια θέματα, γνώρισε τους γιατρούς του, έβλεπε τα ίδια άτομα που το βράδυ χόρευαν δίπλα του στο Sodade, να έρχονται το πρωί για το καινούριο τους κοκτέιλ. Απομυθοποίησε πολλά πράγματα. Έκανε μεγάλο δρόμο ομολογουμένως. Να σκεφτείς πως την πρώτη φορά που βρέθηκε στο ίδιο δωμάτιο με το Θεόφιλο και τον κολλητό του, επίσης φορέα, νόμιζε πως θα γίνει έκρηξη, θα ανατιναχθούν τα κεφάλια τους και το αίμα θα πέσει πάνω στο μικρούλη μας και θα κολλήσει και αυτός. Τα πάλεψε όμως όλα αυτά. Και τα ξεπέρασε.


Η σχέση τους τελείωσε άδοξα μετά από ένα χρόνο. Ο Πελοπίδας δε σκέφτηκε ούτε μια φορά να χωρίσει εξαιτίας της αρρώστιας. Και ας έτρεχε όποτε αρρώσταινε ο ίδιος στα νοσοκομεία μόνος, γιατί ο γκόμενος του δεν μπορούσε να τον συνοδέψει. Και ας του έπαιρνε ακόμα και πίπα με προφυλαχτικό. Ειλικρινά δεν τον πείραζε καθόλου. Βασική αιτία ήταν ο χαρακτήρας του Θεόφιλου. Δικαιολογούσε για καιρό την αλαζονεία του, την περηφάνια του, λέγοντας πως δεν μπορούσε εκείνος να καταλάβει πως είναι να είσαι άρρωστος. Κατάλαβε όμως κάτι άλλο. Ίσως κάποια γεγονότα να διαμορφώνουν το χαρακτήρα σου, μπορείς όμως να τα δουλέψεις και εσύ και να μην τα χρησιμοποιείς σαν δικαιολογία για όλα τα στραβά που έχεις. Ο καθένας μας μπορεί να βρει κάτι που του έχει συμβεί και να το πιπιλάει. Όλοι πέφτουμε κάποια στιγμή. Το θέμα είναι πώς σηκωνόμαστε.





ΥΓ. Ο Πελοπίδας επιβίωσε στην Αθήνα και σήμερα έχει μια όμορφη σχέση με έναν όμορφο άνθρωπο. Βλέπει καμιά φορά τον Θεόφιλο σε κανένα μαγαζί από μακριά, τον παρατηρεί μήπως αδυνάτισε και συνεχίζει το ποτό του με την παρέα του.

Wednesday, November 28, 2007

500 χρόνια σε δυόμισι λεπτά




500 χρόνια γυναικείων πορτραίτων περνάνε από τα μάτια σου σε δυόμισι μόλις λεπτά.

Η μουσική του Μπαχ συνοδεύει εύηχα και κομψά το πολύ έξυπνο morphing.

Αγαπημένο μου αυτό του Μοντιλιάνι και του Νταλί που αποσυντίθεται.

Δικό σου;

Sunday, November 25, 2007

Best movies 1930 - 1940


1. Duck Soup - 1933


Πρόδρομοι και πρωτεργάτες του κινήματος της σάτιρας οι αδερφοί Μαρξ μαγείρεψαν αυτή τη Σούπα με μπόλικο χιούμορ, παρωδίες σκηνών από μιούζικαλ της εποχής και γεγονότα που απασχολούσαν την κοινή γνώμη. Η ταινία απέτυχε εισπρακτικά, αλλά πλέον θεωρείται η καλύτερη από όλες αυτές που πρωταγωνίστησαν τα τέσσερα αδέρφια. Η σκηνή που ο Grucho Marx συναντάει το είδωλο του, δηλαδή τον αδερφό του, στο κατώφλι μιας πόρτας έχει συναντήσει άπειρους μιμητές. Βασικό θέμα της ταινίας η σάτιρα ενός δικτάτορα, ο Μουσολίνι θεώρησε πως ήταν καρφί για αυτόν και απαγόρευσε την ταινία στην Ιταλία.


2. It Happened One Night - 1934


Χαζο-ταινιάκι αλλά τόσο γλυκό και χαριτωμένο, δεν μπόρεσα να του αντισταθώ. Ο αλάνης Κλαρκ Γκέιμπλ –που μου μοιάζει κατά μια έννοια- συναντάει την κακομαθημένη Κλοντέτ Κλομπέρ και αρχίζουν ένα παιχνίδι στην επιτυχία του οποίου βοηθάει πολύ και ο μάστερ σκηνοθέτης Φρανκ Κάπρα. Γνωρίζουμε την αμερικανική επαρχία, αλλά με ένα μαγικό τρόπο, στο λέω εγώ που σιχαίνομαι τη βλαχιά του USA όσο κανένας. Πολύ feel good ταινία, τελείως διαφορετική από τις ρομαντικές κωμωδίες του συρμού.


3. Modern Times - 1936

Αυτή είναι η τελευταία φορά που ο Τσάρλι Τσάπλιν υποδύεται τον Αλήτη, χαρακτήρα ιδιαίτερα λαοφιλή και αναγνωρίσιμο. Οι Μοντέρνοι Καιροί πραγματεύονται το θέμα της τυραννίας των μηχανών, φλέγον ζήτημα εκείνη την εποχή. Ο Αλήτης είναι ένας εργάτης, ο οποίος μαζί με ένα κοριτσάκι προσπαθεί να επιβιώσει στην τρέλα της νέας βιομηχανικής εποχής. Αγαπημένες σκηνές: αυτή που τα αφεντικά δοκιμάζουν ένα καινούριο σύστημα σίτισης των εργατών για να μη χάνουν ώρα από τη δουλειά τους και αυτή που ο Τσάπλιν επιδιορθώνει ένα μηχάνημα.


4. Olympia, Teil-fest der Volker (Oι Θεοί του Σταδίου) - 1938


Το ότι η Λένι Ρίφενσταλ χρηματοδοτήθηκε από τον ίδιο το Χίτλερ για να κάνει αυτή την ταινία δε μειώνει σε τίποτα την αισθητική της αξία. Ο Αδόλφος αποσκοπούσε σε μια προπαγάνδα της άρειας φυλής, εγώ είδα έναν ύμνο στην αθλητική δεινότητα και στην ποίηση του ανθρώπινου σώματος. Ο καθένας βλέπει ότι θέλει να δει. Εδώ θα δεις την αρχή του ντοκιμαντέρ, αρχαιοπρεπή και γεμάτη Ελλάδα και εδώ μια σκηνή η οποία ενδιαφέρει το κοινό, καθότι έχει να κάνει με το άθλημα της κατάδυσης -οι Θεοί του Σταδίου δεν έχουν μεγάλη σχέση με αυτούς που φαντάζεσαι.



5. The Wizard of Oz - 1939

Wicked Witch of the West: I'm melting! I'm melting!

Σκηνή από την ταινία και ένα εναλλακτικό φινάλε - δες το μέχρι το τέλος!


6. Gone with the Wind - 1939

Η ερωτική ιστορία του Ρετ και της Σκάρλετ με φόντο τον αμερικανικό εμφύλιο υπήρξε ταινία σταθμός για το χολιγουντιανό σινεμά Προσωπικός θρίαμβος του παραγωγού Ντέιβιντ Σέλζνικ, απέλυσε τρεις σκηνοθέτες για να την ολοκληρώσει.Bέβαια η εποχή παρουσιάζεται με απλοϊκότητα, μάλιστα η συμμετοχή του Άσλεϊ στην Κου Κλουξ Κλαν ηρωικοποιείται. Μερικές σκηνές της όμως έχουν περάσει στο συλλογικό συνείδητο ολόκληρης της δύσης, με πιο χαρακτηριστική αυτή που οι δυο πρωταγωνιστές φιλιούνται στην τεράστια γυριστή σκάλα. Το τέλος συγκλόνισε το τότε κινηματογραφικό κοινό. Αυτή η αφίσα ήταν η πρώτη κινηματογραφική, που αγόρασα για να κρεμάσω στο παιδικό δωμάτιο. Η δεύτερη ήταν ο Τζακ Νίκολσον από τη Λάμψη να σπάει την πόρτα του μπάνιου με το τσεκούρι. Απορώ πως ξυπνούσα κάθε πρωί. Frankly my dear, I don't give a damn.


7. Ninotchka 1939


Ο μοναδικός λόγος που είδα την ταινία ήταν το tag line της Η Γκάρμπο γελάει. Στην τελευταία φορά που έπαιξε στον κινηματογράφο, η Γκρέτα Γκάρμπο επέλεξε ένα κωμικό ρόλο. Αξιοσημείωτο, αν αναλογιστεί κανείς με τι ρόλους έκανε καριέρα. Aλλά θα μου πεις, οι ανατροπές ήταν πάντα αγαπημένο ζήτημα στη ζωή μου.


8. Wuthering Heights - 1939


Από εξαπανέκαθεν
είχα ένα κόλλημα με τους ανεκπλήρωτους έρωτες. Ενώ δεν είχα προσωπικά βιώσει κάποιον, όταν έβλεπα ιστορία όπου οι πρωταγωνιστές είναι ερωτευμένοι αλλά δεν μπορούν να είναι μαζί, άνοιγαν οι δακρυγόνοι αδένες. Στη μεταφορά του βιβλίου της Έμιλι Μπροντέ τα σκηνικά παίζουν καταλυτικό ρόλο, μαγεύουν και ταξιδεύουν. Η μεγάλη μου αδυναμία όμως είναι ο Λόρενς Ολίβιε, το απαύγασμα του βρετανικού αντρικού κλας κατά την ταπεινή μου αλλά πάντα εύστοχη γνώμη. Αποσπάσματα από την ταινία με μουσική υπόκρουση το ομώνυμο τραγούδι της Kate Bush.



9. Rebecca - 1940




Αν δεις το σπίτι που μένει η Ρεβέκκα θα με θυμηθείς. Από τα πιο όμορφα και αριστοκρατικά που έχεις δει ποτέ. Σε καθηλώνει και σε καθοδηγεί στην ιστορία. Ήξερε τι να διαλέξει ο Χίτσκοκ για την πρώτη του ταινία στην Αμερική. Είναι και η μοναδική που κέρδισε Όσκαρ καλύτερης ταινίας, χωρίς αυτό βέβαια να σημαίνει και τίποτα, καθότι παραγωγός ήταν πάλι ο Σέλζνικ, που έκοβε και έραβε εκείνη την εποχή στο Χόλιγουντ. Πολύ καλή σκηνοθεσία, μυστηριώδης ατμόσφαιρά, η σκηνή του τέλους που ξεσπάει φωτιά αλλά κυρίως το σπίτι… αχ αυτό το σπίτι!


10. Fantasia - 1940




Ίσως σήμερα η ιδέα εικόνες που συνοδεύουν μουσική να ακούγεται κοινή, τότε όμως η Φαντασία προκάλεσε παγκόσμιο ενδιαφέρον και απήχηση. Καλλιτεχνικά δεν ξέρω αν με προκαλεί, βρίσκω μερικές σκηνές μέχρι και κιτσαριό, αλλά κάποιες άλλες είναι πολύ ευρηματικές. Στην ιστορία με το μαθητευόμενο μάγο που προσπαθεί να τιθασεύσει τη μαγεία του, η μουσική του Μπαχ συνοδεύει με απόλυτη ακρίβεια τις κινήσεις των ηρώων. H αγαπημένη μου όμως από μικρός ήταν αυτή με τα μανιτάρια, κυρίως γιατί είχα λατρέψει τη μουσική του Τσαϊκόφσκι

Thursday, November 22, 2007

Καλλιτεχνικό ρεπορτάζ


Όπως είναι γνωστό τοις πάσι τον τελευταίο καιρό η Ρούλα Βροχοπούλου έχει πάρει σβάρνα ότι σαβουροειδή τηλεοπτική εκπομπή έχει βρει στο διάβα της και την ξεσκίζει.

Χθες όμως, την παράτησε στη μέση της εκπομπής της και την έκανε με ελαφρά.

Δηλαδή πόσο αποτυχημένη, άσχετη και τσόκαρο πρέπει να είσαι ώστε ακόμα και η Ρούλα να αποχωρεί από την εκπομπή σου;

Επίσης, ακούω όλες τις αγαπημένες τηλεοπτικές περσόνες να διαρρηγνύουν τα ιμάτια τους είδες άμα διαβάζεις φιλολογικά μπλογκ - ότι ο Καρβέλας είναι μεγάλος καλλιτέχνης. Συζητάνε για το αν επιτρέπεται ο Λαζόπουλος να τον σατιρίζει, αλλά το ότι Η Κακιά Μάγισσα είναι μεγάλος καλλιτέχνης το δέχονται όλοι a priori. Εγώ ξέρω ότι μεγάλος καλλιτέχνης θεωρείται αυτός που τον έχει κρίνει η ιστορία και τα τραγούδια του έχουν μείνει στη συνείδηση του κόσμου.

Και σου λέω εγώ ότι έχει μείνει στην ιστορία το Δώδεκα - λέμε τώρα - σε ερμηνεία της Απόλυτης. Κάτι άλλο έχει να μας επιδείξει; Δηλαδή τόσα χρόνια καριέρα για να μείνει αυτό; Μπορεί όμως να τον αναδείξει αληθινό καλλιτέχνη το φαϊ, τα λεφτά και το γαμήσι.

Ώρες ώρες νιώθω ότι κατεβαίνω από άλλο πλανήτη.


ΕΤ phone home....


Tuesday, November 20, 2007

Wrong Guy - The Pop Version

Έχω ψυλλιαστεί ότι μερικοί από εσάς που διαβάζετε τον Wrong guy νομίζετε πως έχετε να κάνετε με ένα τυχαίο μπλογκ.

Σε εσάς λοιπόν ένα μόνο πράγμα έχω να πω:

ΧΑ!

Για να σας αποδείξω πως κάτι τέτοιο δεν ευσταθεί, θα σας παρουσιάσω μια λίστα με ποπ -αρχικά- τραγουδιστές οι οποίοι έχουν εμπνευστεί απο μένα και έχουν δανειστεί τον wrong εαυτό μου σε τίτλους τραγουδιών τους.

Everything but the Girl - Wrong




Etienne De Crecy - Am I Wrong




LeAnn Rimes - Right Kind of Wrong




Jennifer Lopez - Wrong when you're gone







Monday, November 19, 2007

Woman in White


Τι σου είναι αυτό το Tube ρε συ....

Κοίτα τι ανακάλυψα, ενώ είχα ξεχάσει καν ότι υπήρξε...

Στα 1999 η Αλέξια, ναι, η αγαπημένη κύπρια τραγουδίστρια, που τραγούδι της έχει ξαναπαίξει στο μπλογκ μου, τραγούδησε μια κομματάρα απίστευτη.

Η Οκτάνα ανέβαζε την Κυρία με τις Καμέλιες. Ο 26χρονος τότε Αριστείδης Μυταράς, γιος του γνωστού ζωγράφου, ανέλαβε να ντύσει με μουσική τις εικόνες της ομάδας. Εγώ μόλις είχα αρχίσει να ακούω Massive Attack, Tricky, Portishead και τέτοια. Όταν πέτυχα το τραγουδάκι αυτό, έμεινα άναυδος. Μέχρι τότε γκρίνιαζα γιατί στην Ελλάδα δεν είχε ανθίσει ακόμα η trip hop σκηνή. Θεωρώ όμως πως αυτή είναι μια από τις πρώτες σοβαρές προσεγγίσεις Έλληνα καλλιτέχνη στο είδος της acid jazz και trip hop. Η μουσική είναι άκρως αισθησιακή, η ερμηνεία επίσης. H Αλέξια με εξέπληξε καθότι από εκεί που την ήξερα να τραγουδάει Άσπρο μαύρο όνειρα κάνω την άκουσα σε ένα τελείως διαφορετικό είδος, και ήταν και καλή! Αν βρεις το σιντί κατέβασε το, έχει κομμάτια και από Τραβιάτα, πραγματεύεται άλλωστε το ίδιο θέμα, ενώ έχει και τη Ναταλία Δραγούμη να διαβάζει αποσπάσματα από το έργο του Δουμά στα γαλλικά.

Κάνοντας μια μικρή έρευνα ανακάλυψα κάτι σοκαριστικό. Τους στίχους του τραγουδιού, οι οποίοι είναι διασκευές των γραμμάτων που έστελνε η Μαργαρίτα Γκωτιέ στον Αρμάνδο, τους έχει φτιάξει μια τόσο σιχαμένη κοσμικιά προσωπικότητα, που ούτε καν το όνομα της θέλω να αναφέρω. Μάντεψε ποια.

Το βιντεάκι δεν έχει τόσο καλή ποιότητα, αλλά η χορογραφία είναι υπέροχη - χορεύει και η Αμάλια που είναι η αγαπημένη του Φάτσα- η αισθητική του τόσο διαφορετική για τα τέλη του' 90 (τώρα βέβαια και η Πέγκυ Ζήνα την ίδια άποψη έχει)






αν κάποιος μου έλεγε πριν ένα μήνα ότι θα έκανα ποστ για την Αλέξια, θα του έλεγα Καλά κούκλα, το έχεις κάψει-αν σου άρεσε το τραγουδάκι, πάρτο.

Thursday, November 15, 2007

William Klein


Φωτογράφος και κινηματογραφιστής, γεννήθηκε το 1928 στη Νέα Υόρκη. Παρόλο που έλαβε καθαρά αμερικανική κουλτούρα, εγκατέλειψε τη χώρα του γιατί θεωρούσε πως δεν τον εκφράζει και εγκαταστάθηκε στο Παρίσι. Εκεί παντρεύτηκε και ανακάλυψε το προσωπικό του στυλ. Φυσικά δούλεψε στη γαλλική Vogue (μα όλοι έχουν περάσει από εκεί) και μετά από κάποια χρόνια γύρισε και ταινίες. Έχει εκδώσει βιβλία, είναι αρκετά πολιτικοποιημένος και με .. θρησκευτικές ευαισθησίες, όπως θα δεις παρακάτω.

-------------------------------------------------------------------------------------------------










------------------------------------------------------------------------------------------------






-------------------------------------------------------------------------------------------------








-------------------------------------------------------------------------------------------------

Το 1999 μας δίνει τη δική του εκδοχή στον Μεσσία του Χέντελ, που όπως ΠΡΕΠΕΙ να θυμάσαι είναι αγαπημένο ορατόριο.




Το 1969 γυρνάει το Mr. Freedom, μια σάτιρα για την κατάσταση στην Αμερική. Ο Mr. Freedom είναι ένας υπερήρωας ο οποίος μάχεται για το Θεό και τη χώρα του με έναν περίεργο τρόπο. Χτυπάει, βιάζει, σκοτώνει όποιον διαφωνεί μαζί του.



Ένα medley από φωτογραφικές δουλειές του.



Τέλος, αν πας αυτές τις μέρες στο χωριό μου, πέρνα και από το Μακεδονικό Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης, το Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης διοργανώνει έκθεση η οποία θα περιλαμβάνει και ανέκδοτες φωτογραφίες του.

Wednesday, November 14, 2007

The Divas are singing - αλλά όχι με τα πάνω χείλη

Είναι όλες θεές, λαμπερές και διάσημες, έχουν αγγελικές φωνές, μόνο με μια διαφορά από τις προηγούμενες....

Τραγουδάνε με τα κάτω χείλη

Νο 10 Beyonce


Νο 9 Ξανθό μπάζο από Pussycat Dolls



No 8 Lindsay Lohan


No 7 J.Lo


No 6 Kate Moss


No 5 Britney Spears



No 4 Victoria Silvstedt - μοντέλο και ηθοποιός, ξέρεις τώρα, εκ Σουηδίας





No 3 Lindsay Lohan - πρέπει να της αναγνωρίσεις ότι είναι η μοναδική με δυο φωτό μέσα στο ΤΟΠ 10





No 2 Κatie Jordan Ρrice - τηλεπερσόνα εξ Αγγλίας - μ' αρέσουν οι καρδούλες




Και στο Νο 1 έχουμε την τιμή να παρουσιάσουμε την υπέρτατη σταρ, την επιτομή της χάρης και κομψότητας

Paris Hilton




Sunday, November 11, 2007

Best movies 1895 - 1929


Mε αφορμή το δώρο που μου έκανε ο άντρας μου το ποστ αυτό είναι η αρχή ενός countdown με τις καλύτερες ταινίες ανά δεκαετία, σύμφωνα πάντα με τα δικά μου γούστα και δεδομένα. Θα ήθελα να σας υπενθυμίσω πως δεν είμαι κριτικός - ούτε κρητικός, χαχα, χιούμορ που ταιριάζει με τον καιρό - και δεν υποστηρίζω ότι αυτές είναι οι καλύτερες ταινίες έβερ. Είναι ένας συνδυασμός, καλύτερες και αγαπημένες ταινίες, από όσες έχω δει. Ευχαριστώ.






1895- 1929


1. Η γέννηση ενός έθνους - 1915


Είτε το πιστεύεις είτε όχι, αυτό το αριστούργημα των απαρχών του αιώνα το είδα επειδή μου μύρισε πίτσα - για να είμαι πιο ακριβής, μου το έφερε δώρο η Φαν μαζί με μία παρμεζάνα, κοτόπουλο, κρέμα γάλακτος. Ο σκηνοθέτης David Griffith μπορεί να κατηγορήθηκε εντόνως για το ρατσιστικό θέμα της ταινίας, αλλά ποτέ κανείς δεν τόλμησε να μειώσει την καλλιτεχνική αξία της ταινίας. Σε μια εποχή που ενδιέφερε περισσότερο να ανακαλυφθούν οι δυνατότητες του κινηματογράφου ως νέο μέσο, τα μηνύματα έμπαιναν σε δεύτερη μοίρα. Η αξία της ταινίας βρίσκεται στον τρόπο κινηματογράφησης.


2. Μισαλλοδοξία - 1916


Η απάντηση στους επικριτές του Griffith - καμία σχέση με τη Melanie - ήρθε με τη δεύτερη ταινία του. Τη γύρισε κυρίως για να αποστομώσει αυτούς που τον κατηγόρησαν σαν ρατσιστή. Αποτελείται από 4 ιστορίες, σε 4 διαφορετικές χρονικές περιόδους (το '16 γυρίστηκε η ταινία, λέω εγώ) και πραγματεύεται την αγάπη. Πραγματική υπερπαραγωγή για την εποχή, την προτείνω ως την απόλυτη εκδίκηση, αν χάνεις στην παντομίμα με ταινίες, δεν τη βρίσκει ποτέ κανείς. Έχει διάρκεια 3 ώρες και αν θες να το παίξεις ότι την έχεις δει, προσπάθησε να ψεκάσεις την κουβέντα με τη σκηνή της απεργίας.

3. Το Θωρηκτό Ποτέμκιν - 1925


Από τις πολύ αγαπημένες μου, δίνει μαθήματα σε όλους τους τομείς που πρέπει να ξεχωρίζει μια ταινία. Από το καλύτερα μοντάζ έβερ, νομίζω είναι μια πολύ μοντέρνα ταινία, με κάθε έννοια. Γενικά πριν αρχίσω να βλέπω παλιότερες ταινίες δεν είχα καταλάβει πόσο μπροστά ήταν πρώτοι σκηνοθέτες. Βλέπεις ότι πολλά πράγματα που ακόμα και σήμερα θεωρούνται πρωτοποριακά, αυτοί τα έχουν κάνει εδώ και χρόνια. O Eisenstein θεωρείται από τις αυθεντίες σκηνοθέτες και αυτή εδώ η ταινία δικαιώνει τον τίτλο του. Η σκηνή με τα σκαλιά και το καροτσάκι, μπούσουλας για κάθε μελλοντικό μοντέρ.

4. Ο Χρυσοθήρας - 1925


Ο Charles Chaplin δεν ήταν ποτέ αδυναμία μου. Αναγνωρίζω πως είναι μια λαμπρή μορφή του βωβού κινηματογράφου, απλά εμένα ποτέ δε μου έκανε κλικ. Η συγκεκριμένη ταινία του είναι όμως αρκετά διαφορετική από τις υπόλοιπες, με εμπνευσμένες σκηνές και έξυπνα τρικ. Ο ίδιος έλεγε μέχρι να πεθάνει ότι αυτή είναι η ταινία για την οποία θα ήθελε να τον θυμάται ο κόσμος. Kλασσική σκηνή αυτή που παίρνει δυο πιρούνια και δυο ψωμάκια και τα βάζει να χορέψουν.

5. Μetropolis - 1927

Εδώ σηκώνω τα χέρια, πέφτω στα τέσσερα και απλά προσκυνώ. Η πολύπολύπολύ αγαπημένη μου ταινία της δεκαετίας. Δεν μπορούσα να πάρω τα μάτια μου από τις εικόνες που έβλεπα. Αν θέλεις να δεις μια ταινία από όλες, δες αυτή. Η αποθέωση της αισθητικής, του design, υπόδειγμα συγχώνευσης μοντέρνου και γοτθικού ρυθμού. Ίσως αυτή είναι η αιτία που αγαπώ πλέον τόσο τις ιστορίες επιστημονικής φαντασίας, μιας και και ο Fritz Lang έκανε την πρώτη του είδους.

6. O τραγουδιστής της τζαζ - 1927


Καταλαβαίνω πως κάποιες ταινίες μένουν αξέχαστες για την ιστορία που έχουν να πουν, άλλες για τον τρόπο που λένε την ιστορία και άλλες γιατί απλά φτιάχνουν ιστορία. Ίσως να μη θυμόμουν ποτέ ότι είδα αυτή την ταινία, ανάμεσα στις τόσες που έχω δει αν δεν επαναλάμβανα συνεχώς από μέσα μου ενώ την έβλεπα Είναι η πρώτη ομιλούσα ταινία!

7. Ένας ανδαλουσιανός σκύλος - 1928

Σε σκηνοθεσία Luis Bunuel και σενάριο του ίδιου μαζί με έναν αγαπημένο ζωγράφο, το λιγότερο που περιμένεις είναι να δεις εντυπωσιακές εικόνες. Στην ιστορία έμειναν αυτή που δείχνει ένα νεκρό άλογο σε ένα πιάνο και εκείνη που ένας άντρας κόβει το μάτι μιας γυναίκας με ένα ξυράφι - στην πραγματικότητα κόβει το μάτι μιας αγελάδας. Αλλόκοτες διηγήσεις δεμένες με εξωπραγματικούς κόμπους συνθέτουν ένα δημιούργημα το οποίο πρέπει να δεις για να το νιώσεις. Πάρε μια γεύση εδώ.

Related Posts with Thumbnails