Ich heise Lola

Μερικές φορές νομίζω πως είμαι η Λόλα.

Όχι, όχι αυτή που τα κάνει όλα. Ούτε η Λόλα-να-ένα-μήλο.

Εννοώ την άλλη, την κοκκινομάλλα.

Όταν είδα την ταινία ταράχτηκα. Πρώτη φορά έβλεπα στην οθόνη κάτι που μου συνέβαινε και στην πραγματική ζωή.

Αν δε θυμάσαι, η ταινία ήταν κάπως έτσι. Η Λόλα συναντούσε στο δρόμο κάποιον, μια μαμά με ένα καροτσάκι για παράδειγμα, και εμείς βλέπαμε σε δευτερόλεπτα τι μπορεί να γινόταν αν το καροτσάκι έπεφτε, αν το μωρό μεγάλωνε, διάφορες πιθανότητες για το πώς μπορεί να εξελισσόταν η ζωή του ατόμου που ακουμπούσε η Λόλα.

Αυτό πολλές φορές το κάνω κι εγώ. Όταν βλέπω κάποιον ή μια κατάσταση, χωρίς να το θέλω, φαντάζομαι σε δευτερόλεπτα τι μπορεί να γίνεται στη ζωή του. Ήταν ένα παιχνίδι που έπαιζα από μικρός, κυρίως όταν κάναμε μεγάλα οικογενειακά ταξίδια με το αυτοκίνητο και εγώ βαριόμουν αφόρητα καθισμένος πίσω. Ακόμα και σήμερα, όχι με την ίδια συχνότητα, κάποιες φορές εκεί που κάθομαι, πιάνω τον εαυτό μου να χάνεται, να σκέφτεται διαδοχικές εικόνες, και όταν να εξατμίζονται αυτές γυρνάω στη δουλειά που έκανα πριν.

Για να καταλάβεις πως λειτουργεί η Λόλα μέσα μου:

Είμαι σε μποτιλιάρισμα, βλέπω δίπλα μου έναν πάρα πολύ οργισμένο οδηγό. Με απανωτά φλας μπακ τον φαντάζομαι να ξυπνάει το πρωί, να χύνει τον καφέ του στο καλό του κοστούμι, να μαλώνει με τη γυναίκα του γιατί δεν έστειλε το άλλο κοστούμι καθαριστήριο και να φεύγει αργοπορημένος για την σημαντική παρουσίαση που έπρεπε να κάνει στη δουλειά. Πέφτει σε τρελό μποτιλιάρισμα και φτάνει δίπλα μου σε κατάσταση παροξυσμού να κορνάρει φρενιασμένα. Μετά γυρνάω μπροστά μου και αλλάζω σταθμό στο ραδιόφωνο.

Tώρα αυτό το λες υπέρμετρη ευαισθησία ή διχασμό προσωπικότητας;