Σαν σήμερα,πριν 2 χρόνια

Το κάνω συνήθως στις αργίες. Προσπαθώ να θυμηθώ που ήμουν πέρισυ την ίδια μέρα, πρόπερσι και ούτω κάθ'εξής. Χάζευα τα σύννεφα από το μπαλκόνι μου σήμερα και έφερνα στο μυαλό μου εικόνες από παλιές Πρωτομαγιές. Στάθηκα σε μία ιδιαίτερη. Πριν 2 χρόνια η αργία είχε πέσει μέσα στο Πάσχα. Την είχα συνδυάσει τότε με μία εκδρομή. Είχα πάει για 5 μέρες στο Κάιρο. Για να είμαι ακριβής, είχα ένα γκόμενο τότε που ήθελε να με εντυπωσιάσει και μου έκανε αυτός δώρο την εκδρομή. Και όταν λέω όλα, εννοώ όλα. Αεροπορικά, ξενοδοχείο, τα πάντα. Από τον γκόμενο δεν εντυπωσιάστηκα, αλλά από το Κάιρο πολύ!

Το αεροδρόμιο ήταν η πρώτη μου εντύπωση. Χάλια. Επενδυμένο με πλακάκια, μου θύμισε το σταθμό τραίνου Βικτώρια στο άσπρο του. Αλλά μετά πήγαμε στο ξενοδοχείο......

Μια μικρή πολιτεία. Ένα παλιό παλάτι κάποιου Βασιλιά στο Ζάμαλεκ, την πιο εξευρωπαϊσμένη γειτονιά του Καϊρου, σε ένα νησί πάνω στο Νείλο. Πολύ όμορφο και κλασάτο ξενοδοχείο, έδενε αρμονικά με την περιρέουσα ατμόσφαιρα, βαρύ χωρίς να γίνεται κιτς.

Βόλτα στην πόλη. Γενικά μου άφησε μια πολύ ιδιαίτερη εντύπωση. Ήταν το πρώτο μου ταξίδι σε μουσουλμανική χώρα. Τις πρώτες ώρες ένιωσα περίεργα. Έχω κάνει ταξίδια μόνο στην Ευρώπη, αλλά σε όποια ευρωπαϊκή πόλη και αν πας, έχεις το συναίσθημα του οικείου. Εκεί είναι τελείως διαφορετικοί οι κώδικες και βιώνεις μία αμηχανία στην αρχή. Μετά συνηθίζεις.

Από τα πρώτα πράγματα που πρέπει να μάθεις εκεί είναι να περνάς τους δρόμους. Τα φανάρια βρίσκονται απλά για διακόσμηση και κανείς δεν τους δίνει σημασία. Οι τροχονόμοι επίση συμπληρώνουν το ντεκόρ. Η κίνηση είναι κάτι το απίστευτο. Δεν έχω δει πουθενά αλλού τέτοιο πήξιμο με αυτοκίνητα. Για να καταλάβεις, ώρα αιχμής θεωρείται από τις 6 το πρωί μέχρι τις 12 το βράδυ! Τα ταξί δεν έχουν ταξίμετρο και πρέπει να παζαρέψεις από πριν το ποσό που θα δώσεις. Στην αρχή τσιγκουνευόμουν. Βέβαια τα ποσά είναι μηδαμινά. Το νόμισμα τους είναι πολύ υποτιμημένο. Πρώτη φορά ένιωσα σαν πλούσιος τουρίστας που πάει διακοπές και θέλουν όλοι να του πάρουν όσο πιο λεφτά μπορούν. Οκ, μιλάμε για πολύ φτώχια όμως. Αρχικά με ενοχλούσε αυτό, είναι έντονο το συναίσθημα "Πάρτε τους τα λεφτά". Όταν όμως μίλησα με έναν ντόπιο που ήταν δάσκαλος και μου είπε ότι δουλεύει σαν ταξιτζής για να συμπληρώνει το εισόδημα του, το βούλωσα και άρχισα να μοιράζω μπουρμπουάρ.

Φαντάζομαι κάπως έτσι θα ένιωθαν οι τουρίστες που έρχονταν στην Ελλάδα τη δεκαετία του 60. Γενικά η πόλη μου ενέδιδε μία αύρα Ελλάδας σε περασμένες δεκαετίες.

Η αγορά του Αλ Χαλίλι είναι μια από τις παλιότερες του κόσμου. Έχει ένα τρελό μέγεθος, και είναι σπαρμένη με εκατοντάδες σοκάκια.Έμαθα πως ολόκληρες οικογένειες δημιούργηθηκαν και πέθαναν ζώντας μόνο εκεί μέσα. Οι Έλληνες έχουν πολύ καλή φήμη στο Κάιρο. Οι μαγαζάτορες γίνονταν πολύ φιλικοί μόλις άκουγαν ότι είμαστε από Ελλάδα. Είναι πολύ καλοί έμποροι και οι τιμές τους συχνά εξευτελιστικές.

Εγώ είχα λυσσάξει να μπω σε ένα τζαμί. Διαλέξαμε το Πράσινο. Τα ονόματα τους τα παίρνουν από το εσωτερικό των τοίχων. Το Πράσινο ήταν το μεγαλύτερο και το πιο ωραίο. Παραλίγο να φάμε ξύλο βέβαια εκεί. Άκου τι έγινε. Φτάνουμε στην πύλη,βγάζουμε παπούτσια και μπαίνουμε μέσα. Όλοι στέκονταν κοιτώντας προς την ίδια πλευρά του τοίχου, γονατισμένοι και άκουγαν τον μουεζίνη να τους ετοιμάζει για προσευχή. Στην ισλαμική θρησκεία δεν χρησιμοποιούνται καμπάνες και σήμαντρα. Για το λόγο αυτό, στη πρόσκληση των πιστών χρησιμοποιείται η ζώσα φωνή του μουεζίνη που εκφωνεί την πρόσκληση για προσευχή. Καθόμαστε λοιπόν σε μία γωνία για να μην προσβάλουμε κανένα θείο από την άγνοια μας (θείο εννοώ σχετικό με το θεό τους, όχι το θείο σου τον Μήτσο από το χωριό) και χωρίς να μιλάμε παρακολουθούμε την προσευχή. Σημειώνω ότι ο Γιώργος, ο γκόμενος μου, ήταν τελείως μαυροτσούκαλο και τον περνούσαν συχνά για Αιγύπτιο, ενώ εγώ είμαι ξανθό μωρό, είχα καεί και από τον ήλιο και έκανα μπαμ ότι ήμουν τουρίστας. Κάποια στιγμή μας προσεγγίζει ένα εικοσάχρονο αυγυπτιάκι. Στην αρχή δεν καταλάβαμε τι μας έλεγε, αλλά μετά αρχίζει να μιλάει αγγλικά και να μας λέει ότι η θρησκεία τους δεν είναι θέαμα για τουρίστες. Είχε έντονο ύφος και μας έλεγε κοινώς μαζέψτε τα και φύγετε. Εγώ κόλλησα. Ετοιμαζόμαστε να βάλουμε τα παπούτσια μας. Τότε επεμβαίνει ένας ηλικιωμένος κύριος, περίπου στα 60, ο οποίος μας πήρε από το χέρι, μας έβαλε να καθίσουμε και άρχισε να μας εξηγεί πως η θρησκεία τους είναι ανοιχτή για τον καθένα και πως μπορούμε να καθίσουμε να παρακολουθήσουμε τη λειτουργία. Είδες διαφορά μυαλών; Θα περίμενες ότι ο ηλικιωμένος θα μας έδιωχνε και ο νεαρός θα μας έλεγε να καθίσουμε, παρόλα αυτά συνέβη το ακριβώς αντίθετο.



ΥΓ. Τελικά τον γκόμενο τον χώρισα μετά από λίγο καιρό. Ήταν γεμάτος κόμπλεξ για τον εαυτό του και για αυτά που είναι και δεν τα αντέχω κάτι τέτοια!