Σαν σήμερα, πριν 2 χρόνια (ΙΙ)

Πολύ εντυπωσιακό ήταν το Αιγυπτιακό Μουσείο. Είναι ένα ροζ κτίριο που ξεχωρίζει μέσα στο γκρι και καφέ της πόλης. Το πλησίασαμε με κάποιο φόβο, γιατί αν θυμάσαι πριν 2 χρόνια κάποιοι είχαν ρίξει 2-3 βόμβες και σκοτώθηκε και 1 άτομο. Αυτό συνέβη 3 μέρες πριν πάμε. Το μουσείο σου έδινε την αίσθηση που σου έδινε και όλη η Αίγυπτος. Γεμάτο θησαυρούς αλλά παραμελημένο. Έβλεπες μούμιες και αγάλματα αρχαίων Θεών πεταμένα στο πάτωμα, να τα πιάνουν οι τουρίστες, να κάθονται πάνω τους, να στοιβάζουν οι υπεύθυνοι άλλα αγάλματα από πάνω, χωρίς καμία ταμπέλα για να ξέρεις τι βλέπεις. Ένα τεράστιο χάος. Τα εκθέματα ξεχείλιζαν από τους χώρους. Οι αίθουσες ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Πολλοί όμως ελκύονται από αυτή την ατμόσφαιρα. Τους αρέσει αυτό το χύμα του μουσείου και το προτιμούν από τα καθώς πρέπει μουσεία. Η δικιά μου γνώμη βρίσκεται κάπου στη μέση.

Εδώ όμως κατάλαβα πόσο μεγάλος ήταν ο πολιτισμός των Αιγυπτίων. Ήταν μπροστά σε πολλά πράγματα. Ασχολήθηκαν με μεταφυσικά και πνευματικά ζητήματα όταν άλλοι έσκαβαν τρύπες για να κρύβονται μέσα. Η αισθητική τους ήταν αρκετά βαριά αλλά συναρπαστικά εικονολατρική. Σε περιστοίχιζαν χρυσά και πορφυρά χρώματα. Γιγάντιες τερατόμορφες φιγούρες σε ακολουθούσαν παντού. Χλιδή,πλούτος και ομορφιά μαζεμένα σε μερικά τετραγωνικά.

Οι μούμιες ξάπλωναν και απολάμβαναν την αιωνιότητα. Φαίνονταν σοφές για κάποιο λόγο. Με στεναχώρησε η μούμια ενός τρίχρονου μωρού, το οποίο οι γονείς του αγαπούσαν τόσο που όταν πέθανε το ταρίχευσαν και το θάψανε δίπλα στο στο σπίτι τους. (Η φωτό είναι από το κινητό μου, συγχωρέστε την ανάλυση, αλλά ήθελα να δεις τις δικές μου φωτογραφίες.)

Δεν ξέρω αν το θυμάσαι, αλλά ο διάσημος Τουταγχαμών ήταν ένας Φαραώ που βασίλεψε πολύ λίγα χρόνια και πέθανε όταν ήταν περίπου 20 χρονών. Ο τάφος του όμως δεν είχε ανακαλυφθεί και δεν είχε συλληθεί, για αυτό εκεί βρήκαν τα πιο πλούσια κτερίσματα που έχουν βρει ποτέ. Φαντάσου λοιπόν αν για τον Τουτ που ήταν ένα μπας κλας Φαραώ βάλανε στον τάφο του όλη αυτή τη γκλαμουριά, τι θα υπήρχε στους τάφους των Μεγάλων Βασιλιάδων.

Και φυσικά η βόλτα από τις πυραμίδες. Εμπειρία. Τις κοιτούσα και έλεγα: Τώρα κοιτάς ένα από τα θαύματα του χρόνου, από τα ελάχιστα κτίρια που νίκησαν τους αιώνες. Αλλά αν πας, θα σου δώσω μια συμβουλή. Μην πας με καμήλα. Το σημάδι από το σαμάρι στον τσουπωτό κωλαράκο μου ήταν εκεί για μια εβδομάδα. Η καμήλα έχει μία καμπούρα, δεν είναι σαν το γαϊδούρι που βολεύεσαι στη μέση! Αν παρατηρήσεις τη φωτό, ψηλά έχει απομείνει το σημάδι ενός άλλου υλικού.Αυτό ήταν κάτι σαν αλάβαστρο το οποίο έκανε τις πυραμίδες να λαμποκοπάνε από μακριά το βράδυ και να μοιάζουνε με εξωγήινα καράβια στη θάλασσα της άμμου. Το υλικό όμως ήταν πολύτιμο και με τα χρόνια ξηλώθηκε και έθρεψε αρκετά στόματα...

Τελευταίο όμως θα σου αφήσω αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στο ταξίδι μου. Όχι δεν ήταν ο έρωτας που με είχε τυφλώσει. Ούτε οι χρυσές άμαξες που κουβαλούσαν τον Ραμσή, ούτε τα μιλούνια του κόσμου που τρέχαν συνεχώς προς όλες τις κατευθύνσεις,ούτε τα αριστοτεχνικά τζαμιά. Ξέρεις τι ήταν;

Ο Νείλος.

Ο μεγαλύτερος ποταμός του κόσμου. Κυριολεκτικά δέσποζε στη μέση της πόλης, μαγνήτιζε τη ματιά μου κάθε φορά που έπεφτε στο οπτικό μου πεδίο. Μπορώ να φανταστώ πολύ καλά πως ήταν ζωοδότης για την αρχαία Αίγυπτο. Χάζευα οποιαδήποτε στιγμή και αν τον έβλεπα. Θα μου πεις, είναι απλά ένα ποτάμι. Είναι θα σου πω και εγώ. Μα με μία αύρα μοναδική, καθηλωτική και αιώνια.