Λακωνικότητα

Στην προσπάθεια μου να θέσω τα όρια και το ύφος αυτού του μπλόγκ έκανα μια ενδελεχή ενδοσκόπηση: Ποιος είμαι, που πάω, τι ζητάω... Αυτό βέβαια είναι κάτι που κάνω χρόνια. Πάντα κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα. "ΔΕΝ ΞΕΡΩ". Μικρότερος νόμιζα πως απλά δεν είχα αυτογνωσία. Αργότερα που ένοιωσα πιο σίγουρος για τον εαυτό μου κατέληξα στο ότι είμαι πολλαπλή προσωπικότητα. Η αλήθεια όμως δεν ήταν ούτε εκεί. Μάταια προσπαθούσα ο δυστυχής να ανακαλύψω τι μου γινόταν. Πως δημιουργούνταν μέσα μου τόσο αντιφατικά και πολλές φορές αντικρουόμενα συναισθήματα?

Τελικά διαπίστωσα πως εγώ ήμουν όλα αυτά μαζί. Κάποιες φορές ήμουν εγωιστής, κάποιες όχι. Κάποτε σοφός, κάποτε ανόητος. Πότε αποδεκτός πότε παράταιρος. Το σημαντικό είναι πως νοιώθεις μέσα σου. Έχοντας πλέον επίγνωση αυτού μπορώ να καταπιαστώ απο τα πιο ασήμαντα φαινομενικά θέματα μέχρι τα πιο εξειδικευμένα. Είμαι της σχολής του Πλάτωνα. Homo universalis!

Aπό την άλλη πλευρά απεχθάνομαι τις φανφάρες. Για αυτό και δε συμπαθούσα ιδιαίτερα τους ανθρώπους που μιλάνε πολύ. Νομίζω πως όταν μιλάς πολύ κάποια στιγμή θα ξεστομίσεις και την ανοησία σου. Μιας λοιπόν και αύριο είναι η πρεμιέρα του "300" ας ενστερνιστώ μια από τις σημαντικότερες αξίες των Σπαρτιατών και ας σωπάσω....