Mικρή Ιστορία για Μικρές Ώρες

Ξημερώματα, οικία Νέβερ – Ορέστις (με γιώτα, πως λέμε Αλέξις)

(Ροχαλητό - κλειδιά στην πόρτα)

-Ελπίζω να μην τον ξύπνησα.

(Βήματα στην εσωτερική σκάλα)

-Έλα γρήγορα πάνω!

-Ανεβαίνω μωρό μου!

-Λέγε μωρή (σφαλιάρα) που ήσουν;

-Ε να βρε Νεβεράκο, βγήκαμε με τα κορίτσια

-Και που γυρνούσατε μέχρι τις…τι ώρα είναι; (ο κούκος χτυπάει 6 φορές)

-Στην παραλία (ακούμε παφλασμό κυμάτων)

-Μόνες σας;

-Ναι ρε μωρό μου (σιγοσβήνουν γυναικεία χαζόγελα)

-Και τι κάνατε εκεί;

-Ε τι να κάνουμε 5 γυναίκες; Την πέσαμε στην αμμουδιά, ήπιαμε μια μπύρα, κουτσομπολέψαμε, η Τζόρτζια είχε την κιθάρα, είπαμε και μερικά τραγουδάκια, αυτά. (αγκομαχητά ιδρωμένου και άγριου σεξ)

Σημείωση συγγραφέα: ενώ μέχρι τώρα τα ηχητικά εφέ υπογράμμιζαν τη δράση σε αυτό το σημείο έρχονται σε σύγκρουση με τα γεγονότα

-Το μεγάλο αμάξι πήρες ή το μικρό;

-Το Βόλβο.

-Φαντάζομαι θα έγινε χάλια. Να πας αύριο να το πλύνεις.

-Πρωί πρωί αγάπη μου. Πριν ξυπνήσεις θα είναι πεντακάθαρο.

Φανταστικός διάλογος

-Τι λες να κάνει μεγαλύτερη ζημιά; Ο Ζορμπάς ή οι πυρκαγιές;

-Ο Ζορμπάς.

-Και πως θα τους κάνουμε να το ξεχάσουν με μια απλή πυρκαγιά;

-Ας μην είναι απλή. Ας είναι η χειρότερη που έχει γίνει ποτέ στην Ελλάδα.

-……….

-Συμβαίνει κάτι;

-Έχουμε δικαίωμα να το κάνουμε αυτό;

-Πως το κάναμε άλλες φορές;

-Τότε όμως δε χάθηκαν τόσες ζωές.

-Μαζί με τα χλωρά καίγονται και τα χλωρά. Νομοτέλεια.

Τον έχει τεράστιο!

Σήμερα είναι η τυχερή σου μέρα! Αυτό που θα δεις, ούτε καν το έχεις φανταστεί.

Ξέρεις βέβαια την αδυναμία μου σε πίνακες, εικόνες, φωτογραφίες και τα σχετικά.

Όταν όμως αυτή συνδυάζεται με μια άλλη αδυναμία μου, τους ωραίους άντρες, τότε είναι το καλύτερο μου.

Σήμερα θα προσθέσω στη γκαλερί μου μια φωτό που από τον τίτλο της μπορείς να καταλάβεις περί τίνος πρόκειται.

Θα είναι η κορωνίδα των καλλιτεχνικών μου ποστ.

Για να τη βρω έψαξα στα πιο δαιδαλώδη σάιτ και στα τρίσβαθα του διαδικτύου.

Η εικόνα έχει τίτλο Man with huge Cock




Kατέβα γρήγορα κάτω












Όσο καθυστερείς εσύ χάνεις










Θα σε αποζημιώσει η φωτό












Άντε ντε......













Έχεις δει και πιο μεγάλους;

Φάε μπουγάτσα και ανέβα στην ταράτσα

Η παρακάτω στιχομυθία πραγματοποιήθηκε μεταξύ εμού και μιας φίλης μου χθες το βράδυ στις 23.47 σε ένα μπαράκι του κέντρου.

- Τι κάνεις όμορφε; Έχω πολύ καιρό να σε δω.
- Είχα καιρό να ανέβω Σαλονίκη.
- Πότε ήρθες;
- Πριν 2 βδομάδες.
- Και τι ωραία που μυρίζεις! Τι είναι;
- Bvlgari.
- Α, βλέπω εγκληματίστηκες γρήγορα...

Η πιο καυτή ατάκα αυτοσαρκασμού που έχω ακούσει τελευταία.

La Pedrera - Antoni Gaudi

Ο Pedro Milà i Camps ήταν ένας πλούσιος επιχειρηματίας που είχε εντυπωσιαστεί πολύ από τα σχέδια του Βatllό. Ζήτησε λοιπόν από τον Gaudi να χτίσει ένα ακόμα σπίτι στην παρακάτω γωνία της οδού Passeig de Gràcia. Έτσι λοιπόν έφτιαξε αυτό που λέω εγώ Το Σπίτι με τα Απολιθωμένα Κύματα.

H Casa Mila, που είναι πιο γνωστή με το όνομα La Pedrera και σημαίνει Λατομείο, καταλαμβάνει ένα ολόκληρο οικοδομικό τετράγωνο και χτιζόταν από το 1906 εως το 1910. Πρόκειται για ένα οίκισμα με λιγότερο χρώμα αλλά σαφώς πιο εντυπωσιακό σε μέγεθος από το Casa Batllό. Εξωτερικά δεν υπάρχει ούτε εδώ καμία ευθεία γραμμή.

Τα σφυρήλατα μπαλκόνια έχουν σχεδιαστεί από τον Josep Maria Jujol συνεργάτη και φίλο του Gaudi. Προσπάθησαν να θυμίζουν κύματα ωκεανών αν και μερικοί τα βλέπουν σαν σπηλιές σε βράχους. Φυσικά το μέρος είναι World Heritage Site και προστατεύεται από την UNESCO.

Ο αρχιτέκτονας ενδιαφερόταν πολύ για το φως. Σχεδίασε λοιπόν δύο τεράστιους φωταγωγούς για να βοηθάει τον ήλιο να φτάνει σε κάθε σημείο του ογκώδους κτιρίου.

Από μέσα μπορείς να απολαύσεις μια πανέμορφη θέα της Passeig de Gràcia (ο αγαπημένος μου δρόμος στη Βαρκελώνη Τσαπερδόνα, από τη μια το Batllό και το Burberry και από την άλλη η Pedrera, μόδα και τέχνη, καταλαβαίνεις) και να δεις από κοντά πως είναι τα μπαλκόνια.

Το σπίτι εσωτερικά είναι επιπλωμένο σαν να ζει μέσα η οικογένεια Mila. Eδώ βλέπουμε την αποθήκη, την κουζίνα, το δωμάτιο υπηρεσίας, το δωμάτιο που δούλευαν (οι Mila ασχολούνταν με υφάσματα) και το μπάνιο.

Το υπερώο είναι εξαιρετικά εντυπωσιακό τόσο εσωτερικά όσο και εξωτερικά. Μέσα συναντούμε αυτές τις καμάρες που δημιουργούν ανισόπεδη οροφή. Ο χώρος είναι πολύ μεγάλος και εδώ υπάρχει μια έκθεση αφιερωμένη στα έργα και τη ζωή του Gaudi.

H ωραιότερη ταράτσα που έχω δει στη ζωή μου.

Καταρχάς είναι ανισόπεδη. Βλέπεις παντού κύματα να ανεβοκατεβαίνουν. Είναι φοβερό το πως ο Gaudi δίνει κίνηση σε ένα υλικό στέρεο όπως το τσιμέντο. Σκάλες σε βοηθάνε να μεταφερθείς σε όποιο σημείο επιθυμείς. Οι πολεμιστές - καπνοδόχοι σε προστατεύουν μη χτυπήσεις πουθενά!

Αυτοί είναι οι δύο φωταγωγοί από την αντίθετη οπτική. Κοιτώντας από πάνω προς τα κάτω το ύψος είναι καθηλωτικό.
















Αυτός εδώ νομίζω είναι ο στρατηγός με τους τέσσερις στρατιώτες που τον ακολουθούν και περιμένουν τις διαταγές του.

Gossip: Την πρώτη φορά που προσπάθησα να επισκεφτώ την Pedrera βλέπω από έξω να περιμένουν ορδές κόσμου. Όταν πλησίασα πρόσεξα ότι κανείς δεν κινούνταν αλλά φαίνονταν σαν κάτι να περίμεναν. Τι;

Την Σκάρλετ Γιόχανσον να βγει!!!

Ο Woody Allen γυρίζει την καινούρια του ταινία στη Βαρκελώνη. Πρωταγωνιστές οι Σκάρλετ Γιόχανσον και η Πενέλοπε Κρουζ. Επίσης και ένας ηθοποιός που μου αρέσει πάρα πολύ, ο Χαβιέ Μπαρδέμ. Περιμέναμε από έξω μπας και φανεί κανείς τους, αλλά το μόνο που είδαμε ήταν κάτι Μερσεντές να πηγαινοέρχονται χωρίς να καταλαβαίνουμε ποιος βγαίνει από μέσα. Αν όμως δείτε την ταινία όταν βγει στις αίθουσες, στη σκηνή στη Pedrera ψάξτε να βρείτε μήπως φαίνεται κανένα ψηλό ξανθό ηλιοκαμμένο αγόρι να χαιρετάει στην κάμερα. Εγώ θα είμαι.

Casa Batllό - Antoni Gaudi

Είσαι στο κέντρο της Βαρκελώνης και προχωράς στην Passeig de Gràcia. Φτάνεις στο 43, κοιτάς ψηλά και βλέπεις αυτό.

Το οίκισμα που βλέπεις στα δεξιά είναι το Casa Battlό που χτίστηκε το 1907 σε σχέδια του Gaudi. Oι ντόπιοι το αποκαλούν και "Σπίτι των κοκάλων". Πρόσεξε τα μπαλκόνια και θα καταλάβεις γιατί.

Το σπίτι ήταν παραγγελία μιας μεσοαστικής οικογένειας, των Battlό, στην νεότευκτη τότε περιοχή Eixample. Ο αρχιτέκτονας, εκπρόσωπος του Μοντερνισμού, έφτιαξε μια μακέτα, η οποία έγινε δεκτή με ενθουσιασμό.

Στην Ισπανία του 1900 ο καλύτερος όροφος θεωρούνταν ο πρώτος και όχι το ρετιρέ που θεωρούμε σήμερα. Συνεπώς ο όροφος αυτός ήταν ο πιο πολυτελής, δέσποζε το σαλόνι το οποίο έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο εντυπωσιακό. Η μεγάλη τζαμαρία στη μέση είναι το παράθυρο του πρώτου ορόφου.

Καθώς μπαίνεις στο σπίτι σε αιχμαλωτίζουν οι γραμμές και τα σχέδια. Όταν έφτιαχνε το σπίτι ο Gaudi ήθελε να μην υπάρχει ούτε μια ευθεία γραμμή.



Η κεντρική σκάλα που οδηγεί στον πρώτο όροφο είναι εμπνευσμένη από ραχοκοκαλιά ζώου. Αν προσέξεις τα σκαλοπάτια, έχουν λειανθεί έτσι ώστε να μη σχηματίζουν ευθεία.





Το τζάκι δε θα μπορούσε να είναι σκηνικό από ταινία του Tim Burton;













Το μεγάλο παράθυρο κοσμούν γαλάζια και κίτρινα βιτρό τα οποία φιλτράρουν ένα απόκοσμο φως και γεμίζουν το σαλόνι με υπέροχα χρώματα. Οι κολώνες που φαίνονται έξω από το παράθυρο στέκονται στο πεζοδρόμιο αυστηρά και μοιάζουν με πόδια ελέφαντα.
































Το κεντρικό φωτιστικό και η οροφή του σαλονιού ακολουθούν τη γενική ιδέα. Η οροφή θυμίζει στροβιλισμό κυμάτων.



Μπορείς να επισκεφτείς μόνο τον πρώτο όροφο και την ταράτσα, αφού στους υπόλοιπους ορόφους στεγάζονται γραφεία. Φαντάσου να δούλευες σε ένα τέτοιο κτίριο!



Καθώς ανεβαίνεις προς τα πάνω την προσοχή σου τραβάει ο φωταγωγός. Καθεδρεύει στη μέση της οικίας, διαχέει φως παντού και είναι διακοσμημένος με μπλε πλακάκια. Σου δίνει έντονα την αίσθηση του νερού καθώς το φως που παίζει με τα σχέδια στα γαλάζια μωσαϊκά σε κάνει να νιώθεις μια θαλασσινή αύρα.


Τα παράθυρα έχουν στρογγυλεμένες άκρες, χωρίζονται σε 6 μέρη και είναι σήμα κατατεθέν του αρχιτέκτονα.



Και φτάνουμε στη σοφίτα. Εδώ επιβάλλεται το λευκό. Επιβλητικές καμάρες δημιουργούν δαιδαλώδεις διαδρόμους. Έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προϊστορικού κήτους. Ο Gaudi είχε μεγάλη εκτίμηση στη φύση και τη χρησιμοποιούσε πολύ συχνά σαν έμπνευση για τις δημιουργίες του. Εδώ ήταν παλιά η αποθήκη, το πλυσταριό και οι υδραυλικές εγκαταστάσεις.


Βγαίνουμε στην ταράτσα. Εδώ είναι το αγαπημένο μου κομμάτι.



Οι καμάρες που βλέπαμε προηγουμένως δημιουργούν εξωτερικά την πλάτη ενός δράκου. Είναι στολισμένος με καφέ μωσαϊκά και φαίνονται και από το δρόμο. Ο δράκος ξαπλώνει και νομίζεις πως κοιμάται.

Η ταράτσα είναι αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο, που είναι και ο προστάτης της Βαρκελώνης. Ένα ξίφος διαπερνά το τέρας. Ο σταυρός παριστάνει το σπαθί του Αγίου που το έχει καρφώσει στην πλάτη του δράκου.



Οι καπνοδόχοι, άλλο ένα σήμα κατατεθέν του αρχιτέκτονα, είναι πολεμιστές που φρουρούν την οικεία και προστατεύουν την ιδιωτική ζωή των ιδιοκτητών της.



Κατεβαίνοντας κάτω ξαναθαυμάζεις αυτό το αριστούργημα, το οποίο είναι και μέρος παγκόσμιας κληρονομιάς. Παρατηρείς το εξωτερικό που είναι διακοσμημένο με σπασμένα πλακάκια και σκέφτεσαι πως όντως μοιάζουν με φολίδες από δέρμα δράκου. Ένα πανέμορφο δείγμα αρχιτεκτονικής ευφυϊας που σου μεταδίδει μια αίσθηση μοναδικότητας και μεγαλείου.

Τα 10 κλισέ που ακούει ένας Θεσσαλονικιός που μένει στην Αθήνα

Σήμερα θα σου δώσω το απόσταγμα της σοφίας μου.

Τόσα χρόνια διαμονής στην πρωτεύουσα μάζευα ένα ένα όλα αυτά που λένε σε ένα Σαλονικιό που ζει στην Αθήνα. Ονομάζω τη λίστα

Α Salonicaman in Athens

(Κατά το An Englishman in New York)

1. Α, πολύ ωραία πόλη! Πήγα 2 μέρες πριν 10 χρόνια και πέρασα τέλεια!

2. Τι ερωτική πόλη!

3. Δηλαδή έχετε και μπουγάτσα με κρέμα και με τυρί;

4. Πως λέγεται το sleeping bag στη Σαλονίκη; Μπουγάτσα με τουρίστα.

5. Οι Θεσσαλονικιές είναι πολύ ωραίες.

6. Οι Θεσσαλονικιές για να πάνε στο περίπτερο βάφονται.

7. Οι Θεσσαλονικείς είναι καλά παιδιά.

8. Πολύ διασκέδαση ρε φίλε! Κάθε μέρα στα μπουζούκια πήγαινα.

9. Πάνω έχετε πολύ καλό φαγητό.

10. Δηλαδή εσύ έχεις ψηφίσει Ψωμιάδη;

ΥΓ. Αν γνωρίσεις κάποιον από Βορρά μην του πεις κανένα από τα παραπάνω. Σε παρακαλώ δηλαδή...Tα εντελώς γελοία περί σουβλακίων και τυριών τα παραλείπω.

Mariah Carey - O Προικισμένος

Τι σου είναι ο άνθρωπος...


Τι είναι η ζωή!


Ένα τίποτα είμαστε όλοι!

Τη μια στιγμή να είναι όλα χάλια και την άλλη στιγμή να έχεις και τον υπολογιστή σου, να έχουν σωθεί και οι φωτογραφίες σου, να έχει φτιάξει ο καιρός και να κάνεις μπάνια στη Χαλκιδική.

Την οποία φέτος έχω εκτιμήσει δεόντως, τέτοιες παραλίες δεν έχω ξαναδεί. Από τις καλύτερες στην Ελλάδα.

Βέβαια dsl δεν παίζει. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Στεναχωρήθηκα που θα αναβάλλω για λίγο τα ποστ με Βαρκελώνη, αλλά όταν έρθουν θα είναι ΥΠΕΡΟΧΑ!!!

Για να διασκεδάσω λίγο και τη δική σας στεναχώρια είπα να ρίξω άλλη μια μετάφραση της αγαπημένης μας τραγουδίστριας. Αυτή τη φορά όμως τα πράγματα θα είναι απλά. Θα ήθελα να νιώσουμε λίγο πιο οικεία, χωρίς επισημότητες. Όμορφα συναισθήματα θα μας τυλίξουν καθώς θα χαλαρώνουμε με μια βουτιά στον κόσμο του Προικισμένου.

Emotions - Ο Προικισμένος

CHORUS:

You've got me feeling emotions Με κάνεις να το νιώθω

Deeper than I've ever dreamed of πιο βαθιά από ότι μου το έχει βάλει κανείς
You've got me feeling emotions Με κάνεις να νιώθω με το πράμα σου
Higher than the heavens above ότι δεν κατάφεραν οι 30 στην παρτούζα.

I feel good, I feel nice Νιώθω γεμάτη, νιώθω χορτασμένη

I've never felt so satisfied πότε δεν ήμουν τόσο ικανοποιημένη

Thank the Lord I'm alive Ευχαριστώ το Θεό που έζησα

Entoxicated, flying high για να δω και αυτό

It feels like a dream Νιώθω να ονειρεύομαι

When you touch me tenderly όταν μου τον βγάζεις έξω

I don't know if it's real Δεν ξέρω αν χρησιμοποιείς πέους μεγεθυντή

But I like the way I feel inside δε με νοιάζει, έχω ικανοποιηθεί

You've got me feeling emotions Με κάνεις να σκιρτώ

Deeper than I've ever dreamed of όταν καταλαβαίνω πως θα γαμηθώ

You've got me feeling emotions Με κάνεις να ριγώ

Higher than the heavens above το πουλί σου σαν κοιτώ.

In the morning when I rise Το πρωί μόλις σηκώνομαι

You are the first thing on my mind μόνο το γαμήσι σκέφτομαι

And in the middle of the night και στη μέση της νύχτας

Ι feel your heart beat αρπάζω στην παλάμη μου τον γιαννούκο σου

Next to mine για να μη μου φύγει

Ιt feels like a dream Είναι ονειρικά

When you love me tenderly όταν με γεμίζεις με υγρά

I don't know if you're for real Πέταξα το δονητή που είχα

But I like the way I feel inside το δικό σου είναι πιο μεγάλο!

(REPEAT CHORUS)

You know the way to make me lose control Ξέρεις να με ξεπετάς άψογα
When you're looking into my eyes Όταν με καρφώνεις

You make me feel so high μονομιάς με τελειώνεις

(Η μετάφραση είναι αφιερωμένη στον Big dj που την ζητούσε επίμονα)

Γαμώτο!

Το λάπτοπ χάλασε, υποπτεύομαι βαρβάτο ιό, υπάρχει περίπτωση να χαθούν όλες οι φωτό από τις διακοπές μου, δεν έχω adsl, δεν μπορώ να κάνω ποστ για να σας δείξω αυτά που θέλω, βρέχει καταρρακτωδώς από το πρωί και οι θερμοκρασίες είναι χειμωνιάτικες!

Δηλαδή τι άλλο μπορεί να συμβεί;

Γιατρέ μου, ερωτεύτηκα μια πόλη!

'Εχω ακούσει ότι άντρες ερωτεύονται άντρες.
Άντρες να ερωτεύονται πρόβατα (σε ταινίες του Γούντι Άλεν).
Το δέχομαι.
Αλλά άντρες να ερωτεύονται πόλεις;!;!;
Που ζούμε;


Και το όνομα αυτής..............

Barcelona

Έγινε η αγαπημένη μου πόλη με την πρώτη ματιά. Έχει όλα τα στοιχεία που αγαπάω να βιώνω με πρωτεύοντα την τέχνη και τη χαλαρότητα. Oι άνθρωποι αναπνέουν τέχνη, βρίσκεται παντού, είναι απλοί, χαλαροί σαν να κάνουν συνεχώς διακοπές.

Κεντρικός δρόμος της Βαρκελώνης η Las Ramblas ενώνει τη μεγάλη πλατεία Placa Catalunya με το λιμάνι. Θεωρείται κομβικό σημείο της πόλης και προσελκύει ορδές τουριστών. Προσωπικά δε με ενθουσίασε, τη βρήκα μαζική και μου θύμισε Ομόνοια στα χειρότερα της. Ο Σύλλογος Φίλων της Las Ramblas έχει προτείνει στην Ουνέσκο να γίνει τόπος Παγκόσμιας Κληρονομιάς. Μην τρελαθούμε!

Η Santa Maria del Mar ο ωραιότερος καθεδρικός της πόλης στην καρδιά της γοτθικής συνοικίας.

Η Placa Catalunya κάτι σαν τη δικιά μας πλατεία Συντάγματος. Περίπου.

Το Μuseu Militaire, ένα υποχθόνιο κάστρο που βρίσκεται στην κορυφή του λόφου Montjuic είναι πλέον το πολεμικό μουσείο. Εκεί μπορείς να απολαύσεις μια από τις ωραιότερες θέες της πόλης.

Το γήπεδο Camp Nou της ομάδας Barcelona προσφέρει και τουρ στα αποδυτήρια. Δεν ξέρω τι γίνεται εκεί, δεν πήγα. Αλλά μόλις βρήκα ένα καλό λόγο για να ξαναπάω Βαρκελώνη.

H αρχιτεκτονική είναι ένα θεμελιώδες ζήτημα της πόλης. Ο συγκεκριμένος ήταν ο πρώτος ουρανοξύστης που χτίστηκε στην πόλη, στα τέλη του 1800, έδωσε έναν αέρα πρωτοπορίας στη Βαρκελώνη και θεωρούνταν εξαιρετικά προχωρημένος για την εποχή του.

Το ωραίο στην πόλη αυτή είναι ότι σε κάθε γωνιά σε περιμένουν εκπλήξεις. Εδώ κάποτε λίμναζε μια υποβαθμισμένη συνοικία, η οποία άλλαξε όψη για τους Ολυμπιακούς. Οι παλιές ράγες του τραίνου που διέσχιζε τη γειτονιά μεταμορφώθηκαν σε ένα ιδιαίτερο γλυπτό.






Το Torre Agbar είναι το νέο σήμα κατατεθέν της πόλης. Είναι το κτίριο της δημόσιας επιχείρησης ύδρευσης. Το αποκαλούν πούρο και το βράδυ είναι ακόμα πιο εντυπωσιακό.

Ο αγαπημένος μου ζωγράφος έχει κάνει και δώρο στην αγαπημένη μου πόλη. Ο Roy Lichtenstein το ονόμασε "Κεφάλι της Βαρκελώνης" και βρίσκεται στο καινούριο λιμάνι.

Βλέπεις τη στήλη του Κολόμβου σε λιμάνι της Μεσογείου, ξέρεις πως οι Ισπανοί ήταν μεγάλοι θαλασσοπόροι, η πρώτη σκέψη που κάνεις είναι πως ο Χριστόφορος δείχνει προς Αμερική.

Λάθος!

Κανείς δεν ξέρει γιατί ο καλλιτέχνης τον έβαλε να δείχνει προς την εντελώς αντίθετη κατεύθυνση.

Ο "Χαρούμενος Αστακός" χαιρετά τα κύματα και κοροϊδεύει τα αμέτρητα εστιατόρια με θαλασσινά που κατακλύζουν την περιοχή.

Ο Frank Gehry τοποθέτησε πάνω από το καζίνο αυτό το ακέφαλο ¨Χρυσόψαρο" για να μας θυμίζει ότι τα μεγάλα ρίσκα σου κόβουν το κεφάλι! Μα όλοι οι αγαπημένοι μου έχουν κάνει κάτι για αυτή την πόλη;

Το συγκεκριμένο Πύργο Τηλεπικοινωνιών τον έχει σχεδιάσει ο Καλατράβα, είναι κάτι σαν το δικό μας Πύργο του ΟΤΕ στην Έκθεση, μόνο που είναι λίγο πιο μίνιμαλ, και δε γυρίζει γύρω γύρω.

Στην πλατεία Μιρό συναντάς το παραπάνω γλυπτό το οποίο ονομάζεται "Γυναίκα με καπέλο".


Και για την ιστορία, μια φωτογραφία ενός τυπικού δρόμου της Βαρκελώνης. Στη μέση πεζόδρομος, δεξιά και αριστερά δέντρα, δυο λωρίδες μονής κατεύθυνσης, πεζοδρόμια τεράστια και ποδηλατόδρομοι. Παντού ράμπες. Τόσα καροτσάκια δεν έχω ξαναδεί πουθενά στους δρόμους. Τα φανάρια των πεζών δεν είχαν μόνο το Σταμάτη και το Γρηγόρη. Είχαν και ένα τρίτο φανάρι για τα ποδήλατα.


Εννοείται ότι ο τουρισμός, η συγκοινωνίες, οι τιμές δεν έχουν καμία σχέση με Ελλάδα. ΜΑ ΚΑΜΙΑ!!! Οι Ισπανοί είναι ευγενέστατοι και προσωπικά δε φοβήθηκα ούτε μια φορά παρόλο που ήμουν υποψιασμένος. Θα σχολιάσω ξανά το γεγονός πως δεν είχε κανείς τουπέ, ούτε καν οι πωλητές στου Burberry. Και αν δεις το Burberry της Βαρκελώνης θα καταλάβεις γιατί ίσως θα μπορούσαν να έχουν τουπέ. Αλλά σε πληροφορώ πως οι πωλήτριες στην Εγνατία έχουν πιο έντονο υφάκι.

Εγώ φταίω που ξενέρωσα τώρα που γύρισα Θεσσαλονίκη;