Λάθος Τύπος

Είναι η πρώτη φορά που γίνομαι έμπνευση.....

Γραφής διαδικτυακής τουλάχιστον!

Οπότε πρέπει να το τιμήσεις και εσύ, όπως τίμησε ο Ορέστης εμένα.

Τσέκαρε το αφιερωμένο ποστ στον Λάθος Τύπο

Pierre et Gilles

Οι δύο ναύτες - 1993

Oι Pierre et Gilles είναι δύο Γάλλοι φωτογράφοι που έχουν σήμα κατατεθέν τις πολύ στυλιζαρισμένες φωτογραφίες. Ξεκινώντας τη δουλειά τους από τα τέλη της δεκαετίας του '70 παράγουν εικόνες πολύ διαφορετικές από ότι είχε δει το κοινό ως τότε, φέρνοντας στο προσκήνιο το αντρικό γυμνό. Η Γαλλία άλλωστε ανέκαθεν θεωρούνταν εισηγήτρια νέων τάσεων και προτάσεων.

Νευρικός Κλονισμός - 1983

Είναι γνωστοί γιατί φτιάχνουν μόνοι τους τα σκηνικά και τα κοστούμια των φωτογραφιών, βρίσκουν τα μοντέλα, ρετουσάρουν και επιμελούνται τις λεπτομέρειες στα πάντα.

Η γοργόνα και ο ναύτης - 1997

Το σκλαβάκι - 2002

Aσχολήθηκαν με διάφορα θέματα. Αγαπημένα τους, καθώς και δικά μου, μυθολογία και θρησκευτικότητα. Διασκεύαζαν με δικούς τους τρόπους γνωστούς μύθους και ιστορίες. Οι σειρές τους με πρόσωπα από την ελληνική κυρίως μυθολογία και τους Αγίους είναι από τις πιο γνωστές.

Μέδουσα - 1990

Ποσειδώνας - 1989

Άγιος Πέτρος - 1989

Φωτογράφισαν όλους τους διάσημους των περασμένων δεκαετιών, από Μαντόνα και Κάιλι έως Κατρίν Ντενέβ και Νίνα Χάγκεν, Τερί Μιγκλέρ και Μπόι Τζορτζ.

Ο διάβολος - 1989

Η σημασία του να
είναι κανείς συνεχής - 1989

Dee lite - 1990

Φυσικά ενεπλάκησαν και με το χώρο του κινηματογράφου. Φυσικά όχι για να παίξουν, απέκτησαν μόνο εικαστική σχέση. Συνήθως κάναν αφίσες για ταινίες.

Presque rien - 2000

Για να καταλάβεις πόσο μεγάλοι είναι σκέψου ότι έχουν συνεργαστεί ακόμα και με καταξιωμένα μοντέλα ελληνικής καταγωγής, όπως ο Μάριος Λέκκας.

Ξεπέταξαν και εξώφυλλα δίσκων. Η μουσική βιομηχανία ουκ ολίγες φορές δανείστηκε όχι μόνο τους ίδιους αλλά και την τεχνοτροπία τους.

The Adventures of Ghosthorse and Stillborn - Cocorosie

Αν δεν πείστηκες ακόμα για την καλλιτεχνική τους αξία να και μερικές αγαπημένες μου φωτό που αποδεικνύουν την αισθητική υπεροχή των δυο φωτογράφων.

Ο ευνοημένος της τύχης - 1989

Αδάμ - 1989

Το δάσος των Ονείρων - 1989

Η νεράιδα του Πάγου - 1986

Κέφια και Νάιλον Ντέφια

Το Τοπ 5 μου περιλαμβάνει όχι τα καλύτερα, αλλά τα πιο αγαπημένα μου τραγούδια τα τελευταία χρόνια.

1. Depeche Mode - Enjoy The Silence

Μπορεί να είναι και από τα ωραιότερα τραγούδια που έχουν γραφτεί ποτέ, μου θυμίζει νιάτα, ανασφάλειες, εμένα να περπατάω στα χαμένα.

2. Grace Jones - La vie en Rose

Μπορεί η εκδοχή της Πιαφ να είναι η κλασσική, λατρεύω όμως το ποπ σύμπαν που κυριαρχεί στο βίντεο κλιπ και το κιτσαριό που απλώνεται μας καταπλακώνει και δεν μπορούμε να του ξεφύγουμε!

3. Bjork - I Miss You

Θεωρώ ότι μπροστά της οι άλλες είναι απλές οδοντόβουρτσες. Πραγματική αρτίστα που για την φτάσουν άλλες αποτυχημένες που νομίζουν ότι κάνουν δίσκους θα πρέπει να περάσουν χρόνια.



4. Annie Lennox - Love Song For A Vampire

Αγαπημένη ταινία, αγαπημένο σάουντρακ, το οποίο τελειώνει με αυτό το τραγούδι. Πόσο τέλεια φωνή μπορεί να έχει η Άνι;




5. Raining Pleasure - Dancing queen

Γενικά μου αρέσουν οι διασκευές. Η συγκεκριμένη είναι πολύ στυλάτη, δυνατή, χορευτική και ανεβαστική. Για αυτό και την αγαπώ πολύ.






(Αν ήμουν Γιαπωνέζος θα πόσταρα κάπως έτσι)


Θα ήθελα να μάθω ποια είναι τα 5 ακούσματα που ακούμπησαν απαλά τις ευγενικές καρδιές των

Ιφιγένεια, Neverlandean, Veloz

ΥΓ. Το ποστ είναι εξαιρετικά αφιερωμένο στις Erisabetsu και Οrestis που φαγώθηκαν να μάθουν για τις μουσικές που μου αρέσουν.

Σουρεάλ Σαββατόβραδο

Την Τετάρτη ένας πολύ καλός μου φίλος φεύγει. Μακριά. Πάει στην Ισπανία να βρει την τύχη του. Παράτησε μία καλή δουλειά εδώ για να ψάξει για μία καλύτερη.

Το τελευταίο Σαββατόβραδο που ήταν εδώ με κάλεσε να πάμε να θυμηθούμε τα παλιά, όταν βγαίναμε και ξεχνούσαμε να γυρίσουμε. Θα ήταν όλοι οι φίλοι του και θα πηγαίναμε Γκάζι (πρωτότυπο).

Όταν έφτασα είχαν μαζευτεί όλοι. Βρέθηκα σε μία παρέα την οποία θα προσπαθήσω να περιγράψω παρακάτω:

Ο ένας φορούσε μία μακριά μοβ γούνα, μαύρο καλτσόν, γυαλιά ηλίου γαλάζια και ένα τεράστιο αστέρι από πούλιες στο κεφάλι. Ήταν εμφανής αναφορά στη συμμετοχή της Ουκρανίας στη Γιουροβίζιον. Όταν ο dj έβαλε το σχετικό τραγούδι (δηλαδή τη μισή βραδιά) έκανε ένα εντυπωσιακό σόου καθώς και πολλές δημόσιες σχέσεις στο μαγαζί.

Η άλλη φίλη του, μια πολύ ωραία κοπέλα, με πολύ μακρύ ξανθό μαλλί, βαμμένο φυσικά, μέσα στο μικρό Luis vuitton τσάντακι της, τι λες να είχε; Για πες……

ένα λιπ γκλος
ένα μέικ απ
έναν ελβετικό σουγιά;

ΟΧΙ.

Είχε ένα αληθινό μικρόφωνο. Θα αναρωτηθείς εύλογα σε τι χρησίμευσε. Μα τι θα κρατούσε όταν ανέβηκε και αυτή στο μπαρ και τραγούδησε εξίσου εντυπωσιακά με την προηγούμενη συμμετοχή το Dancing Queen;

Ο άντρας της κύριας αυτής είναι ένας μαμούχαλος αγενής βλάκας, ο οποίος δε χωνεύει τους γκέι. Η γυναίκα του όμως έχει μόνο γκέι φίλους. Με συνέπεια να έχουμε βγει πιο πολλές φορές στο Γκάζι με αυτόν παρά με τον γκόμενο μου. Σε αυτό το σημείο πρέπει να σου πω ότι όταν παντρεύτηκαν πήγαν μετά το γάμο μαζί με τους καλεσμένους στο Sodade, η νύφη με το νυφικό, ανέβηκε πάλι στο μπαρ (τελικά έχει τάσεις επιδειξιομανίας αυτό το κορίτσι) πέταξε την ανθοδέσμη στο συνωστισμένο κοινό και έγινε Ο χαμός για το ποιος θα την πιάσει.

Ο άλλος της παρέας ένας χοντρούλης, με λιγοστά μαλλιά, δε μου μίλησε όλο το βράδυ, δε με κοιτάει στα μάτια όταν το κάνει, δεν το ξέρω και καλά το παιδί, ξέρω μόνο πως παίρνει αβέρτα αντικαταθλιπτικά και έχει κάνει 2-3 απόπειρες αυτοκτονίας.

Στην παρέα προστέθηκε σε λίγο ο πρώην μου. Η μεγαλύτερη σχέση μου εκτός του φάτσα. Το πρώτο πράγμα που μου είπε μόλις με είδε, μετά από κανένα χρόνο, ήταν πως πάχυνα. Του απάντησα πως είναι πολύ γλυκός και δεν του ξαναμίλησα. Το έπιασε το υπονοούμενο και ξεκουμπίστηκε.

Εκεί που έπινα το τζιν μου, στρίβω το κεφάλι μου αριστερά (έχει σημασία αυτό γιατί αν το έστριβα δεξιά δε θα γινόταν τίποτα) ποιον βλέπω; Έναν ψηλό, ξανθό με πολλά μπράτσα. Μένω κόκαλο, αλλά όχι για το λόγο που νομίζεις. Ο τύπος ήταν ίδιος με έναν πρώτο ξάδερφο μου. Το μαγαζί που ήμουν ήταν mixed οπότε είπα να μη βγάλω βιαστικά συμπεράσματα. Αυτός μένει Αθήνα πολλά χρόνια και τώρα που είχε έρθει η μάνα μου είπε και το δυσάρεστο. Χώρισε με τη γυναίκα του. Έχω όμως να τον δω πολύ καιρό και δεν ήμουν και 100 % σίγουρος αν ήταν αυτός. Σε κλάσματα δευτερολέπτου, γυρνάω ξανά και τι να δω; Τον ξάδερφο να χαμουρεύεται αγρίως με έναν άλλο ψηλό ξανθό μπρατσωμένο.

Τι άλλο να αντέξω σε μία βραδιά;

Είχε και συνέχεια όμως. Κάποια στιγμή και ενώ είχα βαρεθεί άγρια γιατί ο dj έβαζε με τη σειρά τα ίδια τραγούδια ( Jump Madonna, Comme ci Comme ca Evridiki, πάλι καλά που ήταν mixed) είπαμε να πάμε και ένα Sodade για καληνύχτα. Τι το ήθελα. Θυμήθηκα μία φράση του gsus θυληκώνουν αμέσως. Δεν έχω δει πιο πολύ κόσμο μαζεμένο. Δεν μπορούσες καν να διασχίσεις το μαγαζί. Πήγαμε κατευθείαν στο μέσα και με το που μπαίνω πoιον βλέπω; (έχει μείνει και κανένας; Όλους τους είδες) Τον τύπο που πήγαμε Κάιρο (βλέπε σχετικό ποστ)

Είπαμε τα σχετικά τι κάνεις, καλά εσύ, τι λέει η δουλειά, καλά μωρέ, είναι δύσκολο να διευθύνεις ξενοδοχεία ( όντως μου ήρθε να του πω, έχετε προβλήματα εσείς οι πλούσιοι) και ξαφνικά μου έλειψε πολύ η παρέα μου και έπρεπε να πάω να τη βρω.

Γενικά πάντως, στη βόλτα μου αυτή, διαπίστωσα πολύ μοναξιά. Θλίψη και απόγνωση. Οι περισσότεροι μου έδιναν την αίσθηση πως βρίσκονταν έξω από υποχρέωση. Για αυτό και προτιμώ να βγαίνω με άτομα που σας περιέγραψα, ας τα χαρακτηρίσω ιδιαίτερα, παρά με φαντασμένες ψωνάρες που κάθονται και ή το παίζουν ντίβες όλο το βράδυ ή τους τρέχουν τα σάλια κάθε φορά που περνάει δίπλα τους οτιδήποτε έχει κεφάλι.

Ένα άλλο ερώτημα που έχω αφορά το σαβουάρ βιβρ. Τι λες σε παλιούς γκόμενους όταν τους βλέπεις μετά από καιρό, τους ρωτάς τι κάνουν, σου λένε τα ίδια δεν έχω σχέση, και εσύ όχι μόνο έχεις σχέση αλλά και πολύ πετυχημένη και με ένα κούκλο; Θα ήθελα πολύ να τους το πετάξω στη μάπα, αλλά δεν το κάνω ποτέ. Δεν ξέρω αν πρέπει να το λέω ή όχι. Δε θέλω να φαίνομαι ψωνισμένος, καταλαβαίνεις, είμαι πολύ λόου προφάιλ. Εσύ τι θα έκανες;

Nα αφήσω το γάμο και να τρέχω για πουρνάρια;

Όπως είναι φυσικό κάθε γάμος έχει και παραλειπόμενα.


Αν θυμάσαι σου είχα πει πως στο γάμο της κολλητής μου είδα παλιούς γνωστούς αγαπημένους και μη. Μία από τους αγαπημένους είναι η Λήδα . Συμμαθητές από το δημοτικό, τα αδέρφια μας επίσης στην ίδια τάξη, οι γονείς μας γνωρίζονται, είναι από αυτά τα άτομα που τα βλέπεις μια φορά το χρόνο, αλλά η συνάντηση σας είναι ευχάριστη, είμαι σίγουρος πως έχεις αυτό το είδος φίλου . Η κοπέλα έχει σχέση 3 χρόνια με το Γιάννη, ένα φοιτητή γύρω στα 25. Αυτή είναι 27, υπενθυμίζω. Τρεις μέρες πριν το γάμο με παίρνει τηλέφωνο.

- Να σου πω, με ποιον θα πας στην εκκλησία;

-Με ένα φίλο μου. (Με το γκόμενο μου)

-Επειδή ο δικός μου δίνει για Proficiency, πιπινάκι γαρ, σε πειράζει να έρθω μαζί μας, για να απoφύγω και τη Νάντια; (μια αντιπαθητικιά υπερφίαλη ανόητη μικροπρεπή ψηλομύτα)

- Βεβαίως, κανένα πρόβλημα!

Εδώ σημειώνεις την καλή μου καρδιά και το πόσο ευγενικός είμαι. Το ότι η Λήδα είχε αμάξι και τη χρειαζόμουν για να μας πάει στην εκκλησία και μετά στο γλέντι, το παραβλέπω.

Ούτως και έγινε. Ήρθε από το σπίτι μου, μας πήρε εμένα και τον φάτσα, μας πήγε παντού, γλεντήσαμε, χορέψαμε, μας γύρισε και το βράδυ και εμένα και τον φάτσα στο δικό του σπίτι, κατά καλή μας σύμπτωση θα πήγαινε Τούμπα να μείνει στο γκόμενο της.Mέχρι εδώ όλα καλά.

Πριν 2 μέρες χτυπάει το κινητό μου. Η Λήδα πήρε να ρωτήσει πες έφτασα Αθήνα.

-Έλα , έφτασες καλά;

-Μια χαρά ευχαριστώ.

- Να σου πω κάτι μωρέ... Σε πήρα γιατί.... Αλλά μάλλον, άστο καλύτερα...

-Τι είναι βρε;

- Ε...να, δεν ξέρω πως θα το πάρεις....

-Καλά μεταξύ μας; Πες το ότι και αν είναι...

- Να.. ο φίλος σου που ήσασταν μαζί ο γάμο...καλό παιδί ε;

Ωχ λέω, μας πιάσαν και ήδη φαντάζομαι τα τηλέφωνα να κουδουνίζουν για να μεταφερθούν τα νέα σε όλα τα τμήματα της Γ' Λυκείου που αποφοίτησαν το '97 μαζί μου.

-Καλό παιδί είναι....

-Και ωραίο παιδί ε;

-Ωραίο είναι...

-Να μωρέ, όταν τον γύριζα σπίτι, μιλούσαμε στο αμάξι, και τον βρήκα πολύ ευγενικό, και είναι και 32, καλή ηλικία, και έχει πάει και φαντάρος και έχει σπουδάσει....έχει καμία σχέση αυτό τον καιρό;

Σε αυτό το σημείο μου έχει πέσει το κινητό, μπερδεύεται το καλώδιο του handsfree στο πόδι μου, το πατάω πέφτω και μαζεύω το σαγόνι μου που ήδη βρισκόταν κάτω.

-...........................................

-Έλα με ακούς; Έχει σχέση;

-Ε, κάτι έχει.....

-Έχει ή δεν έχει;

-Ε, έχει αλλά όχι ακριβώς....

-Κατάλαβα. Είναι κολλημένος με την πρώην του.

-Ε, κάπως έτσι...

- Κρίμα ρε γαμώτο. Ήταν καλή περίπτωση.

-Ε, να σε ρωτήσω κάτι; Δεν έχεις σοβαρή σχέση;

- Άλλο αυτό.

-Ε, εσύ ξέρεις....

-Άσε που με βολεύει που μένουν και οι δύο Τούμπα. Θα πηγαίνω από τον ένα στον άλλο και δε θα καταλαβαίνει κανείς τίποτα!

- Ε, ναι....

- Γιατί οι τελευταίες προτάσεις σου ξεκινάνε όλες με ε; Παρεξηγήθηκες που σου είπα αυτά για τον φίλο σου;

-Εγώ όχι, δεν ξέρω, δεν είμαι από εδώ.




Τι άκουσε μετά ο φάτσας.....................

1, 2, 3, 4, 5 ........

Thank u Merawen

Μόνο που τα 5 πράγματα που θα σου πω για μένα, θα είναι Ξεδιάντροπα!

5 πράγματα για τα οποία ντρέπομαι,

αλλά είναι εκεί. Πάντα.

Καμιά φορά νιώθω γερασμένος, κουρασμένος και αδρανής. Τότε θυμάμαι ένα στίχο από ένα αγαπημένο μου τραγούδι:

"Δε θα γυρέψω νοσηλεία στα σινεμά και στα βιβλία"

Όποτε τα πράγματα πήγαιναν γύρω μου στραβά εγώ το έπαιζα στρουθοκάμηλος. Χωνόμουν σε βιβλία, ταινίες και έμενα για καιρό. Χαρακτηριστική περίοδος : Πανελλήνιες.

Όταν η Mariah Carey διασκεύασε το Without You ήμουν 14. Μόλις το άκουσα έπαθα την πλάκα της ζωής μου. Ανάγκασα όλη την Γ' Γυμνασίου να το υποστεί στην γιορτή αποφοίτησης, αφού τους επέβαλλα να το διασκευάσουμε για να το πούμε στη γιορτή. Από τότε έχω μία σχέση μίσους - αγάπης με την εν λόγω κυρία. Τη θεωρώ μεγάλο αμερικάνικο κιτσαριό αλλά λατρεύω τα χορευτικά ρεμίξ που κάνει. Το τι δούλεμα έχω φάει για την πάρτη της δε φαντάζεσαι...

Η μοναδική φορά που έχω κλέψει κάτι είναι ένα αποσμητικό από ένα σούπερ μάρκετ όταν ήμουν 12. Είχα πάει να αγοράσω χριστουγεννιάτικα δώρα, μου είχαν τελειώσει τα λεφτά και επειδή ήθελα και αποσμητικό πήρα ένα και το έβαλα στο μπουφάν μου. Με πιάσαν, με ανάγκασαν να το επιστρέψω και να πάρω τηλέφωνο τους γονείς μου. Η μάνα μου έκανε 2 βδομάδες να μου μιλήσει.

Παλιότερα ήμουν πολύ ψωνισμένος με τα ρούχα. Για να καταλάβεις δεν έπαιρνα μία μπλούζα αν μου άρεσε, αλλά κοιτούσα πρώτα τη μάρκα, και αν ήταν οκ, τότε τσέκαρα και τη μπλούζα. Έψαχνα μια επώνυμη μπλούζα που να είναι και ωραία, όχι μια ωραία μπλούζα που να τυγχάνει να είναι και επώνυμη.

Μετά από ένα τροχαίο που είχα στα Χανιά το Μάρτιο του 2002 έχω σπάσει τα 2 αριστερά μου πλευρά, το διάφραγμα μου, και την αυτοπεποίθηση μου. Το ατύχημα μου άφησε 2 σημάδια. Ένα στο πρόσωπο και ένα στο χείλος. Όλοι μου λένε ότι δεν φαίνονται αλλά εγώ τα βλέπω και πολύ καλά μάλιστα....

Ότι θέλω θα λέω!

Διαβάζω στο in.gr

Οι Έλληνες εργαζομένοι πλήρους απασχόλησης, με εξαίρεση την Πορτογαλία, είναι οι πιο κακοπληρωμένοι στην ευρωζώνη. Λαμβάνουν το 48% των αποδοχών ενός απασχολούμενου στο Βέλγιο, το 52% του Σουηδού και μόλις το 41% των αποδοχών του Γερμανού εργαζόμενου.

Τόσα χρόνια μας λέγαν ότι οι μισθοί είναι χαμηλότεροι εδώ επειδή και το κόστος ζωής είναι χαμηλότερο.

Έχει πάει κανείς από αυτούς που τα λένε εξωτερικό να δει ότι όλα τα βασικά είδη είναι πολύ πιο φτηνά από ότι εδώ;

Πιστεύω πως κάτι τέτοιες ανοησίες και τις λένε κάτι κολλημένοι αμαθείς που δεν βλέπουν τι γίνεται στον κόσμο, δεν έχουν βγει ποτέ έξω άπό την Ελλάδα. Ποια Ελλάδα, το χωριό τους θέλω να πω.

Και μετά έχουμε σιχάματα όπως τον Τσιμπουρίδη να μας λέει πως δεν μπορούμε να χρησιμοποιούμε το όνομα του.

Ότι θέλουμε θα λέμε χαραμοφάηδες, σα δε ντρέπεστε, τρώτε τα λεφτά του κοσμάκη τόσα χρόνια και θέλετε να βγείτε και από πάνω. Δεν ξέρω τι θα κάνετε, να βρείτε τα λεφτά μας και να βάλετε πίσω. Σιχάματα, αμόρφωτοι όλοι, που μόνο να κλέβετε ξέρετε.

Όπως κατάλαβες απεργώ αύριο και θέλω να πω τον πόνο μου.

Ο Γάμος της Καλύτερης μου Φίλης

Δηλαδή τώρα αυτή παντρεύτηκε;

Και τι διαφορετικό θα έχει από πριν;

Όταν της μιλούσε ο παπάς στην εκκλησία νομίζω πως ήθελε να σκάσει στα γέλια.

Εγώ βασικά ήθελα να σκάσω στα γέλια όταν την έβλεπα να χορεύει τον Ησαϊα.

Ο παπάς είπε "Η δε γυνή να σέβηται τον άνδρα".

Μπήκαν μέσα στο μαγαζί με το Beautiful Day των U2. Aγαπημένο συγκρότημα της κολλητής μου χρόνια τώρα.

Το πιο ωραίο νυφικό που έχω δει ποτέ. Το χρώμα ήταν ιβουάρ. Εγώ πάλι ξέρω μόνο την Cote d' Ivoir.

Ακόμα δεν μπορώ να το πιστέψω.

Φυσικά είδα όλους τους παλιούς μου συμμαθητές. Λυπάμαι ΠΑΡΑ πολύ που στο λέω, αλλά εγώ ήμουν ο πιο ωραίος. Το έπαιξα και "Εγώ μένω Αθήνα τώρα, τι να μου πεις και εσύ".

Με συνόδευε ο γκόμενος μου και σκάσαν όλες οι κακάσχημες συμμαθήτριες γιατί το μωρό μου ήταν κούκλος με το κοστούμι.

Τώρα η γλυκιά μου πετάει για Μπακόνγκ.

Την τελευταία φορά που είχε έρθει Αθήνα μου είχε πει : Ή θα παντρευτώ ή θα χωρίσω. Μου είχε ακουστεί τόσο αστείο. Δηλαδή μόνο αυτές είναι οι επιλογές; Νομίζω πως φοβόταν την επίσημη δέσμευση. Μου είχε πει πως αισθάνεται πως είτε παντρευτεί είτε όχι αυτή νιώθει πως μπορεί να τα βγάλει πέρα.

Τότε εγώ, με την απόλυτη σοφία που με διακατέχει, της έδωσα την εξής συμβουλή, την οποία έχω ακούσει τον Όσκαρ Ουάιλντ να τη λέει πρώτος.

Πετυχημένος γάμος είναι αυτός από τον οποίο μπορείς να φύγεις την οποιαδήποτε στιγμή

Όχι να το παινευτώ, αλλά νομίζω πως αυτό την έκανε να πάρει τη μεγάλη απόφαση.

Μακάρι να συνεχίσει να είναι ευτυχισμένη για όσο περισσότερο μπορεί.

Και επειδή με τους γάμους μου άνοιξε η όρεξη, λέω να ετοιμάζομαι και για τους δικούς μου.

Μεγάλωσα.........

Σήμερα το πρωί ξύπνησα στις 7 όπως κάθε μέρα για να πάω στη δουλειά.

Με περίμενε έτοιμο το πρωινό μου.

Μία κούπα γάλα άπαχο, ένα ποτήρι στιμμένος φυσικός χυμός πορτοκάλι, δημητριακά ολικής αλέσεως, μία φέτα ψωμί με ταχίνι και μέλι, καφές ζεστός.

Αρπάζω τα κλειδιά και τρέχω προς το αμάξι.

Τη στιγμή που ανοίγω την πόρτα του αυτοκινήτου, δεν ξέρω γιατί, γυρίζω πίσω και κοιτάω προς το μπαλκόνι μου.

Η μαμά καθόταν εκεί και κοιτούσε το γιο της που έφευγε για δουλειά.

Ανατρίχιασα.

Είχε και την πρωινή ψυχρούλα βέβαια.................

Ταξίδι στο Παρελθόν

Φανταστείτε λευκά κρινολίνα να θροίζουν στο λάγνο κούνημα όμορφων γυναικών ....

Υπέροχες σάλες γεμάτες από μουσικές και πίνακες τεράστιους αλλοτινών εποχών, σακάκια και περούκες .......




Ένστολους με σπαθιά και πηλήκια να χαμογελάνε αμυδρά κοιτώντας το αντικείμενο του ενδιαφέροντος τους.....

Άρπες, τεράστιους μπουφέδες, συγγραφείς να πηγαινοέρχονται, φουρό, αντικριστούς χορούς.....

Λες να βρεις έστω και ΕΝΑ από τα παραπάνω σήμερα στο μετρό της Μόσχας;

Α Fire Afternoon

Το απόγευμα πήρε φωτιά ο Ουρανός στο μπαλκόνι μου

Απολάμβανα το θέαμα

Πόσο μικρός είσαι, μπροστά στο αχανές;

Αποκλειστικές Φωτογραφίες από την κατάσβεση

ΥΓ. Δικιά μου η φωτό,οκ;

Another One Bites The Dust

Όπως έχω ξαναπεί έχει έρθει στο σπίτι μου η πολυαγαπημένη μητέρα και με έχει στρώσει στη δουλειά. Ψάχνει να καθαρίσει τα πιο απίθανα σημεία. Σε αυτή της την εκστρατεία, θέλει αρωγό εμένα. Εγώ από την άλλη ΑΠΕΧΘΑΝΟΜΑΙ τις δουλειές του σπιτιού. Μένω πολλά χρόνια μόνος, έχω σκουπίσει πολύ στη ζωή μου, έχω βαρεθεί να πλένω πιάτα και δεν έχω καμία όρεξη να περνάω την ώρα μου με μία σκούπα ή την ξαδέρφη της τη σφουγγαρίστρα. Η μητέρα φυσικά το ξέρει αυτό, γιατί είναι ο σημαντικότερος λόγος γκρίνιας μου.

Για να αποφεύγω όλη αυτή την ταλαιπωρία λοιπόν, τι σκέφτηκε ο δαιμόνιος, νοήμων, ευφυής και πανέξυπνος Wrong Guy; Να βρει μία κοπέλα να τα κάνει όλα αυτά επί πληρωμεί. (Εδώ μπαίνει δυναμικά στο προσκήνιο δυναμικά η Μαρία από τη Μολδαβία, μια μικρούλα που στην αρχή δεν ήθελε να έρχεται σπίτι μου γιατί της είπαν από το χωριό της, πριν φύγει, να μην πηγαίνει σε σπίτια εργένηδων αντρών γιατί μπορεί να της βάλουν χέρι, επενέβη η μητέρα της κολλητής μου που μου βρήκε την κοπέλα και της εξήγησε πως είμαι ένα πολύ σοβαρό παιδί, με αξιοπρεπή δουλειά και δεν πρόκειται να έχει τέτοια προβλήματα. Το ότι δε με ενδιαφέρουν οι γυναίκες δεν το ήξερε, για το συμπληρώσει και αυτό). Έτσι έγινε. Τελευταία φορά η Μαρία ήρθε πριν μια βδομάδα και έκανε τα πάντα. Καθάρισε από το εσωτερικό των ντουλαπιών μέχρι τα παντζούρια.

Η μητέρα μου όμως έχει σαν ύψιστη αρχή την οικονομία. Για να μη με πρήζει λοιπόν "ξέχασα" να της αναφέρω ότι που και που έρχεται η Μαρία και με βοηθάει με το σπίτι.

Πηγαίνει λοιπόν χθες να πλύνει τα παντζούρια. Τα βλέπει πεντακάθαρα.

-Ποιος έπλυνε τα παντζούρια;

-Εγώ.

- Κάθισες δηλαδή εσύ, που βαριέσαι να κουνήσεις ένα ποτήρι να το πας στο νεροχύτη, να πλύνεις τα παντζούρια σου;?;?!!!!;;???

-Γιατί δηλαδή εγώ τι είμαι; Τα πλένω κάθε βδομάδα μια φορά. Αλλά πάντα εσύ να με μειώνεις θες......

Και εκεί άρχισε ένα λογύδριο για το πως ανέκαθεν η μητέρα με καταδυνάστευε με την έντονη παρουσία της και δεν πίστεψε ποτέ στις δυνάμεις μου και ενώ έχω καταφέρει τόσα πράγματα, αυτή νομίζει ότι εγώ είμαι μωρό παιδί.

Πάγια τακτική μου αυτή.

The Proust Questionnaire

Εδώ ο Προυστ απάντησε, ποιος είμαι εγώ να αρνηθώ;

1. Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;
Λίγο πριν κοιμηθώ μαζί με τον φάτσα μου.

2. Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;
Το ότι πρέπει να δουλέψω για να μαζέψω λεφτά για τις διακοπές μου.

3. Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Πριν 5 λεπτά.

4. Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Ψυχραιμία.

5. Το βασικό ελάττωμά σας;

Τα θέλω όλα να γίνονται my way or the highway.

6. Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Στα τυπογραφικά.

7. Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;
Με τον Ηρώδη (άκαιρη ερώτηση)

8. Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Αυτοί που στέκονται στα πόδια τους χωρίς να ξεπουλιούνται.

9. Το αγαπημένο σας ταξίδι;
Στο μέλλον.

10. Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;
Ζυράνα Ζατέλη, Μαργαρίτα Καραπάνου, Ευγένιος Τριβιζάς

11. Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;
Ευστροφία.

12. … και σε μια γυναίκα;

Κατανόηση.

13. Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Danny Elfman

14. Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Έχω ευρεία γκάμα και προτιμάω το "πολυσυλλεκτικός" από το "σχιζοφρενής".

15. Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

100 χρόνια μοναξιά (στα προεφηβικά μου χρόνια)

16. Η ταινία που σας σημάδεψε;
The Talented Mr. Riplay (στα εφηβικά)

17. Ο αγαπημένος σας ζωγράφος;
Roy Lichtenstein, Ηieronymous Bosch

18. Το αγαπημένο σας χρώμα;
Του ημίφωτος ή του ολόλευκου φωτός.

19. Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;
Το ότι έχω αποβάλλει τα περισσότερα και μεγαλύτερα κόμπλεξ μου.

20. Το αγαπημένο σας ποτό;

Δάκρυα

21. Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Για το ότι άργησα να πάρω τον έλεγχο του εαυτού μου.

22. Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ’ όλα;

Την αναξιοκρατία.

23. Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;
Να γελάω.

24. Ο μεγαλύτερος φόβος σας;
Ο θάνατος των δικών μου.

25. Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;
Για να μη μου τα πρήζουν αδαείς.

26. Ποιο είναι το μότο σας;
Το καλύτερο υπάρχει εν δυνάμει.

27. Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Πλήρης.

28. Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Γαμάτες οι ιστοριούλες σου, έχεις ατζέντη;

29. Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;
Ζεν.

Για να δω θα μου κάνουν την τιμή να απαντήσουν οι Gsus, Veloz και Merawen....

Lord of the Closets

Αν αναρωτιόσασταν ποτέ ποιος χαρακτήρας από τον Άρχοντα των Δακτυλιδιών είναι ο γκέι, το βιντεάκι θα σας βοηθήσει...

Καλώς τα δέχτηκες

-Τοκ Τοκ.......

-Ποιος είναι;

-Η μαμά!

-Μαμααααααααά.....................

Επισκέψεις σήμερα στο φτωχικό μου. Αφικνούται η μητέρα εκ Θεσσαλονίκης. Αυτό σημαίνει ότι:

1. Το παίζω καλός γιος.
2. Πολύ φαγητό για καμιά βδομάδα.
3. Καθαρό σπίτι.

Τελικά είμαι πολύ μαμάκιας. Χωρίς να της το δείχνω καθόλου. Καλό αυτό ή κακό;

Σαν σήμερα, πριν 2 χρόνια (ΙΙ)

Πολύ εντυπωσιακό ήταν το Αιγυπτιακό Μουσείο. Είναι ένα ροζ κτίριο που ξεχωρίζει μέσα στο γκρι και καφέ της πόλης. Το πλησίασαμε με κάποιο φόβο, γιατί αν θυμάσαι πριν 2 χρόνια κάποιοι είχαν ρίξει 2-3 βόμβες και σκοτώθηκε και 1 άτομο. Αυτό συνέβη 3 μέρες πριν πάμε. Το μουσείο σου έδινε την αίσθηση που σου έδινε και όλη η Αίγυπτος. Γεμάτο θησαυρούς αλλά παραμελημένο. Έβλεπες μούμιες και αγάλματα αρχαίων Θεών πεταμένα στο πάτωμα, να τα πιάνουν οι τουρίστες, να κάθονται πάνω τους, να στοιβάζουν οι υπεύθυνοι άλλα αγάλματα από πάνω, χωρίς καμία ταμπέλα για να ξέρεις τι βλέπεις. Ένα τεράστιο χάος. Τα εκθέματα ξεχείλιζαν από τους χώρους. Οι αίθουσες ήταν ασφυκτικά γεμάτες. Πολλοί όμως ελκύονται από αυτή την ατμόσφαιρα. Τους αρέσει αυτό το χύμα του μουσείου και το προτιμούν από τα καθώς πρέπει μουσεία. Η δικιά μου γνώμη βρίσκεται κάπου στη μέση.

Εδώ όμως κατάλαβα πόσο μεγάλος ήταν ο πολιτισμός των Αιγυπτίων. Ήταν μπροστά σε πολλά πράγματα. Ασχολήθηκαν με μεταφυσικά και πνευματικά ζητήματα όταν άλλοι έσκαβαν τρύπες για να κρύβονται μέσα. Η αισθητική τους ήταν αρκετά βαριά αλλά συναρπαστικά εικονολατρική. Σε περιστοίχιζαν χρυσά και πορφυρά χρώματα. Γιγάντιες τερατόμορφες φιγούρες σε ακολουθούσαν παντού. Χλιδή,πλούτος και ομορφιά μαζεμένα σε μερικά τετραγωνικά.

Οι μούμιες ξάπλωναν και απολάμβαναν την αιωνιότητα. Φαίνονταν σοφές για κάποιο λόγο. Με στεναχώρησε η μούμια ενός τρίχρονου μωρού, το οποίο οι γονείς του αγαπούσαν τόσο που όταν πέθανε το ταρίχευσαν και το θάψανε δίπλα στο στο σπίτι τους. (Η φωτό είναι από το κινητό μου, συγχωρέστε την ανάλυση, αλλά ήθελα να δεις τις δικές μου φωτογραφίες.)

Δεν ξέρω αν το θυμάσαι, αλλά ο διάσημος Τουταγχαμών ήταν ένας Φαραώ που βασίλεψε πολύ λίγα χρόνια και πέθανε όταν ήταν περίπου 20 χρονών. Ο τάφος του όμως δεν είχε ανακαλυφθεί και δεν είχε συλληθεί, για αυτό εκεί βρήκαν τα πιο πλούσια κτερίσματα που έχουν βρει ποτέ. Φαντάσου λοιπόν αν για τον Τουτ που ήταν ένα μπας κλας Φαραώ βάλανε στον τάφο του όλη αυτή τη γκλαμουριά, τι θα υπήρχε στους τάφους των Μεγάλων Βασιλιάδων.

Και φυσικά η βόλτα από τις πυραμίδες. Εμπειρία. Τις κοιτούσα και έλεγα: Τώρα κοιτάς ένα από τα θαύματα του χρόνου, από τα ελάχιστα κτίρια που νίκησαν τους αιώνες. Αλλά αν πας, θα σου δώσω μια συμβουλή. Μην πας με καμήλα. Το σημάδι από το σαμάρι στον τσουπωτό κωλαράκο μου ήταν εκεί για μια εβδομάδα. Η καμήλα έχει μία καμπούρα, δεν είναι σαν το γαϊδούρι που βολεύεσαι στη μέση! Αν παρατηρήσεις τη φωτό, ψηλά έχει απομείνει το σημάδι ενός άλλου υλικού.Αυτό ήταν κάτι σαν αλάβαστρο το οποίο έκανε τις πυραμίδες να λαμποκοπάνε από μακριά το βράδυ και να μοιάζουνε με εξωγήινα καράβια στη θάλασσα της άμμου. Το υλικό όμως ήταν πολύτιμο και με τα χρόνια ξηλώθηκε και έθρεψε αρκετά στόματα...

Τελευταίο όμως θα σου αφήσω αυτό που μου έκανε τη μεγαλύτερη εντύπωση στο ταξίδι μου. Όχι δεν ήταν ο έρωτας που με είχε τυφλώσει. Ούτε οι χρυσές άμαξες που κουβαλούσαν τον Ραμσή, ούτε τα μιλούνια του κόσμου που τρέχαν συνεχώς προς όλες τις κατευθύνσεις,ούτε τα αριστοτεχνικά τζαμιά. Ξέρεις τι ήταν;

Ο Νείλος.

Ο μεγαλύτερος ποταμός του κόσμου. Κυριολεκτικά δέσποζε στη μέση της πόλης, μαγνήτιζε τη ματιά μου κάθε φορά που έπεφτε στο οπτικό μου πεδίο. Μπορώ να φανταστώ πολύ καλά πως ήταν ζωοδότης για την αρχαία Αίγυπτο. Χάζευα οποιαδήποτε στιγμή και αν τον έβλεπα. Θα μου πεις, είναι απλά ένα ποτάμι. Είναι θα σου πω και εγώ. Μα με μία αύρα μοναδική, καθηλωτική και αιώνια.