Storm Thorgerson

Γεννήθηκε το 1944 στην Αγγλία.

Απασχολείται κυρίως στη μουσική βιομηχανία, φτιάχνοντας υπέροχα εξώφυλλα δίσκων. Δε σταματά όμως εκεί. Δημιουργεί φωτογραφίες, γλυπτά, πόστερ, βιβλία, λόγκο, t-shirts, dvd, ιστοσελίδες, ντοκιμαντέρ, μουσικά φιλμ, διαφημίσεις. Είναι ευρέως γνωστός για τη συνεργασία του με τους Pink Floyd σχεδόν για 4 δεκαετίες. Λάτρης της ροκ μουσικής, προτιμάει να δουλεύει με αυτούς που υπηρετούν τον ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας. Led Zeppelin, Peter Gabriel, 10cc, Black Sabbath, Paul McCartney, XTC, Beatles αλλά και πιο σύγχρονες δημιουργίες για Phish, Ian Dury, Cranberries, Alan Parsons, Muse.

(Σου θυμίζω αυτό τον πίνακα του Magritte)

Οι εικόνες του είναι καθαρά σουρεαλιστικές, δεν τον ενδιαφέρει καθόλου το βιωματικό περιβάλλον. Δρα σε αχανείς εκτάσεις, οι οποίες αναδεικνύουν και τονίζουν το φωτογραφιζόμενο αντικείμενο. Τα σώματα είναι πρωταγωνιστές σε μη παραδοσιακά πλαίσια, χάνονται από τα δεδομένα που γνωρίζουν. Με αυτό τον τρόπο τους χαρίζει μια παράξενη ομορφιά, μια εξωπραγματική εμφάνιση.

Ουσιαστικά μιλάμε για έναν κυνηγό της ιδιομορφίας, ένα λάτρη της λανθάνουσας παραβατικότητας. Οι εικόνες του πάντα παίζουν με το "Είναι αληθινό ή όχι" παιχνίδι που τον ενδιαφέρει άμεσα και καθορίζει το σύνολο του έργου του. Η ελαφριά παραποίηση της πραγματικότητας τον διασκεδάζει αφάνταστα, αίσθηση που προσπαθεί πάντα να περνάει στο θεατή.

Πεδιάδες, λόφοι, βουνά, μικρόκοσμος και μακρόκοσμος παγιδεύονται αδυσώπητα στο φακό του, είναι τα τέλεια σκηνικά για να στήσει τις εικόνες που κολυμπάνε στο μυαλό του.

O Thorgerson σήμερα ζει και εργάζεται στο Ηνωμένο Βασίλειο. Επιλογές από βιβλία που έχει κυκλοφορήσει με δουλειά του

Best Movies 1981 - 1990

1. Βlade Runner 1982

Στα γυρίσματα γινόταν χαμός. Το συνεργείο κυκλοφορούσε με μπλουζάκια που έβριζαν την παραγωγή, ο Χάρισον Φορντ μάλωνε καθημερινά με τον Ρίντλεϊ Σκοτ, με τη συμπρωταγωνίστρια του Σον Γιανγκ αντάλλαζαν κουβέντες μόνο στις σκηνές που είχαν μαζί.
Βγαίνει η ταινία και εκεί γίνεται ο χαμός. Κράξιμο από κριτικούς, εισπρακτική αποτυχία.

Τα πάντα αλλάζουν μετά από 10 χρόνια, το 1992 μετ το νέο μοντάζ. Η ταινία, που είναι βασισμένη στο Do Androids Dream of Electric Sheep? του Φίλιπ Ντικ, αποκτά την αίγλη που της αρμόζει, απλά διότι είναι μια πραγματικά εξαιρετική δουλειά. Ο συμβολισμός της έγινε αιτία για μακροχρόνια διαμάχη ανάμεσα στους θαυμαστές της. Μερικοί υποστηρίζουν πως η ταινία αναφέρεται υποσυνείδητα στη θρησκεία και δίνουν δύο παραδείγματα για αυτό. Σε μια σκηνή ο Ρούτγκερ Χάουερ τρυπά το χέρι του με ένα καρφί, πιθανόν για να αναπαραστήσει τη σταύρωση, ενώ σε μια άλλη ο Τζο Τάρκελ, ο δημιουργός των αντιγράφων εμφανίζεται σαν μια θεϊκή φιγούρα που παρακολουθεί όλα του τα δημιουργήματα.



2. Frances 1982

To σενάριο έγραψε ο Νίκολας Καζάν, γιος του Ελία, ο οποίος είχε συνεργαστεί με την πραγματική Φράνσις Φάρμερ σε κάποιες ταινίες του. Αυτή ήταν μια Αμερικάνα ηθοποιός που έγινε γνωστή γιατί αντιμετώπισε πολλά προβήματα στη ζωής της, κυρίως ψυχικής υγείας. Η Τζέσικα Λανγκ είναι πανέμορφη, από τις λίγες φορές που έκλαιγα σε ταινία επειδή με συγκλόνισε μια ερμηνεία.

3. O Tέταρτος Άνθρωπος 1983

Το αποκορύφωμα της ευρωπαϊκής δουλειάς του Πολ Βερχόφεν, πριν μετακομίσει στο Χόλιγουντ και κάνει το Showgirls. Διαστροφική ενέργεια και αμφιβολίες γεμίζουν όλα τα πλάνα. Η ταινία βρίθει από σεξουαλικά και θρησκευτικά υπονοούμενα τα οποία εγώ δεν έπιανα γιατί ήμουν πολύ πιτσιρικάς όταν την είδα, παρόλα αυτά μου είχε κάνει τόσο εντύπωση, ειδικά η σκηνή όπου ο πρωταγωνιστής συγγραφέας φαντασιώνεται ένα τεκνό που γουστάρει σαν Εσταυρωμένο Χριστό και πάει και του φιλάει τα πόδια.

4. Τα Πέτρινα Χρόνια 1985

Η πρώτη ταινία που είδα σε αίθουσα κινηματογράφου. Έχουν περάσει 22 χρόνια, αλλά το θυμάμαι σαν να είναι τώρα. Με πήγαν η μαμά και ο μπαμπάς στο Ναυαρίνο, που πλέον δεν υπάρχει, και ακόμα βλέπω μπροστά μου την κόκκινη βελούδινη κουρτίνα. Εκεί είδα για πρώτη φορά τη Θέμιδα Μπαζάκα και ερωτεύτηκα το κλας που εκπέμπει. Αργότερα πήρα και τη μουσική του Σπανουδάκη σε κασέτα, ήταν το πρώτο σάουντρακ που απέκτησα, πάρτο κι εσύ αν θέλεις.

5. Οι μάγισσες του Ίστγουικ 1987

Οι τρεις μάγισσες της ταινίας είναι οι Alexandra Medford, Jane Spofford, και Sukie Ridgemont τις οποίες υποδύονται αντίστοιχα οι Cher, Susan Sarandon και Michelle Pfeiffer. Όταν κάνανε το κάστινγκ για την ταινία πρότειναν στη Σερ να παίξει την Τζέιν. Αυτή, μεγάλη ντίβα τότε, προτίμησε το ρόλο της Αλεξάνδρα. Το πρόβλημα ήταν ότι είχαν προσλάβει τη Σούζαν Σαράντον για να υποδυθεί την Αλεξάνδρα. Της ανακοίνωσαν αυτή την αλλαγή την πρώτη μέρα των γυρισμάτων. Το Σουζανάκι το βούλωσε, είναι υπεράνω, την πάω τρελά, πως να το κάνουμε.

6. Επικίνδυνες σχέσεις 1988

Θα άξιζε να μπει στο τοπ 10 μόνο για το βλέμμα της Γκλέν Γκλόουζ στην τελευταία σκηνή που ξεβάφεται μπροστά στον καθρέφτη.

7. Dead Poet’s Society 1989

Κλασσικά πράγματα. Να σου πω μόνο ότι το Carpe Diem το λάνσαρε πρώτος ο Οράτιος, Ρωμαίος λυρικός ποιητής. Κλάμα όταν το είχα δει...... με τους κουβάδες. Τελικά έκλαιγα πολύ σε εκείνη τη δεκαετία. Τώρα προτιμώ να γελάω.

8. Ο πόλεμος των Ρόουζ 1989

Υπόδειγμα καλής κωμωδίας, ωραίες ατάκες, ευρηματικό σενάριο, ότι καλύτερο για ΑΝΤ1 μεσημέρι Κυριακής.

9. Pretty Woman 1990

Οκ, πες ό,τι θες, ντρέπομαι αλλά το παραδέχομαι. Απλά λατρεύω όλη την ταινία, την έχω δει άπειρες φορές, αγαπημένες σκηνές όταν πηγαίνει στο μαγαζί στην σνομπαρία πωλήτρια που της λέει Δε μου λες κούκλα, με προμήθεια δουλεύεις; και όταν η φίλη της λέει σε ένα ηλικιωμένο καλοβαλμένο ζευγάρι στο λόμπι του ξενοδοχείου Σε παίρνω με 30 δολάρια, με 50 θα βλέπει και η γιαγιά.

10. Edward Scissorhands 1990

Δε νομίζω να είμαι προκατειλειμένος όταν λέω ότι αυτό είναι ένα από τα πιο όμορφα παραμύθια που έχουν φτιαχτεί ποτέ. Ίσως είναι ο πιο αντιπροσωπευτικός Μπάρτον που υπάρχει καθότι όλοι είναι εδώ. Ντεπ, Έλφμαν, ακόμα και η Γουινόνα. H αγαπημένη μου σκηνή από την ταινία και ένα από τα πιο ωραιότερα μουσικά κομμάτια του Έλφμαν.