Easter-ία στο Χωριό!

Kαλά, μπορεί η φετινή Ανάσταση να ήταν η πιο άθλια από όλες όσες έχω κάνει. Βρέθηκα στο χωριό, σε μία μεταμοντέρνα εκκλησία ( τύπου γραφική, αλλά με βλαχομπαρόκ αισθητική) ανάμεσα σε αγελαδίσια βλέμματα, άντρες με χοντρά δάχτυλα και πεταχτά αυτιά και γυναίκες που μύριζαν ναφθαλίνη, γιατί είχε μπόλικη στη ντουλάπα που είχαν αποθηκεύσει τα παλτό τους μαζί με τη θηλυκότητα τους, είχε κρύο, το χορτάρι ήταν βρεγμένο, μέσα στην εκκλησία δε χωρούσαμε, απέναντι μου ήταν η αντιπαθητική ξαδέρφη μου, η οποία κάθε φορά που με βλέπει κάνει λες και είδε το χαμένο κολλητό της, ήρθε κάθισε δίπλα μου, με φίλησε κιόλας, η λαμπάδα μου φέτος έσταζε συνέχεια κάτι μπλε κεριά, ο παπάς βιαζόταν να τελειώσει και δεν καταλάβαινες τίποτα, βρέθηκα στη μέσα από αντικρουόμενα πυρομαχικά-βεγγαλικά και είχα και τον αδερφό μου μαζί να την πέφτει σε κάτι γκόμενες ξανθιές με μαύρη ρίζα, βαμμένες και ντυμένες λες και πήγαιναν πρώτο τραπέζι Πέγκυ Ζήνα. Ας όψεται η μάνα μου. Για χάρη της πήγα στην εκκλησία. Αλλά από του χρόνου κομμένα αυτά. Την άλλη φορά Πάσχα σε νησί με το μωρό μου!