Αγαπητή κυρία Μάρα,

Τον τελευταίο καιρό δεν είμαι στα χάι μου. Δεν κοιμάμαι καλά και ξυπνάω κάθε μέρα με πονοκέφαλο. Στη δουλειά κουράζομαι παραπάνω από ότι πρέπει. Ενώ συνεχίζω όλες τις δραστηριότητες μου (βγαίνω, γράφω στο μπλογκ μου, ακούω μουσική, μιλάω στο τηλέφωνο, βλέπω ταινίες) μέσα μου νιώθω ότι κάτι δεν λειτουργεί σωστά.

Επίσης έχω αποκτήσει μια ιδιαίτερη σχέση με το χρόνο. Έχω άπλετη ώρα για να κάνω τις δουλειές μου όμως δεν μπορώ να βάλω τίποτα σε μια σειρά, δεν τελειώνω καμιά υποχρέωση, με έχει κυριεύσει μια αδράνεια τεράστια. Να φταίει που βλέπω το Heroes; Γυρίζω κάθε μέρα στο σπίτι από τη δουλειά και αποβλακώνομαι στο νετ, χωρίς να κάνω ουσιαστικά τίποτα.

Και καθώς έψαχνα τη λύση στον ουρανό και τα άστρα τη βρήκα χθες καθώς σκεφτόμουν λίγο πριν κοιμηθώ. Δεν περνάω καλά γιατί δεν είναι ο άντρας μου εδώ μαζί μου. Η απουσία του είναι οδυνηρή. Ξυπνάω τα βράδια και αναζητώ το φιλί του. Μου λείπει η αγκαλιά του όταν ξημερώνει. Η διαπίστωση αυτή ήταν επώδυνη. Εγώ, ένα αναρχο-αυτόνομο άτομο, με έντονη προσωπικότητα και πράσινα μάτια, πως είναι δυνατόν να εξαρτώμαι τόσο πολύ από την παρουσία κάποιου ανθρώπου; Είναι τρομακτικό να συνειδητοποιείς ότι η ευτυχία σου στηρίζεται πάνω σε κάποιον άλλο. Αν αυτός χαθεί; Το καις τελείως;

Η απορία μου λοιπόν είναι η εξής. Είναι φυσιολογικό να μου λείπει κάποιος τόσο; Είναι λογικό ένα άτομο που δρούσε πάντα μόνο του να έχει τόσο πολύ την ανάγκη ενός όχι οποιουδήποτε άλλου μα ενός συγκεκριμένου; Μήπως με δοκιμάζει ο Αλλάχ, να δει αν είμαι εγκρατής μέχρι να γυρίσει; Έχω καταντήσει να σβήνω τις μέρες με χαρακιές στους τοίχους όπως οι φυλακισμένοι. Έχουν μείνει 5 και μου φαίνονται αιώνας.

Διαβάζω τη στήλη κάθε φορά πρώτη στο περιοδικό και σε έχω σε μεγάλη εκτίμηση. Σε παρακαλώ μην αργήσεις να απαντήσεις, ασφυκτιώ.

Το σορτσάκι της Μαράγια.