Casa Batllό - Antoni Gaudi

Είσαι στο κέντρο της Βαρκελώνης και προχωράς στην Passeig de Gràcia. Φτάνεις στο 43, κοιτάς ψηλά και βλέπεις αυτό.

Το οίκισμα που βλέπεις στα δεξιά είναι το Casa Battlό που χτίστηκε το 1907 σε σχέδια του Gaudi. Oι ντόπιοι το αποκαλούν και "Σπίτι των κοκάλων". Πρόσεξε τα μπαλκόνια και θα καταλάβεις γιατί.

Το σπίτι ήταν παραγγελία μιας μεσοαστικής οικογένειας, των Battlό, στην νεότευκτη τότε περιοχή Eixample. Ο αρχιτέκτονας, εκπρόσωπος του Μοντερνισμού, έφτιαξε μια μακέτα, η οποία έγινε δεκτή με ενθουσιασμό.

Στην Ισπανία του 1900 ο καλύτερος όροφος θεωρούνταν ο πρώτος και όχι το ρετιρέ που θεωρούμε σήμερα. Συνεπώς ο όροφος αυτός ήταν ο πιο πολυτελής, δέσποζε το σαλόνι το οποίο έπρεπε να είναι όσο το δυνατόν πιο εντυπωσιακό. Η μεγάλη τζαμαρία στη μέση είναι το παράθυρο του πρώτου ορόφου.

Καθώς μπαίνεις στο σπίτι σε αιχμαλωτίζουν οι γραμμές και τα σχέδια. Όταν έφτιαχνε το σπίτι ο Gaudi ήθελε να μην υπάρχει ούτε μια ευθεία γραμμή.



Η κεντρική σκάλα που οδηγεί στον πρώτο όροφο είναι εμπνευσμένη από ραχοκοκαλιά ζώου. Αν προσέξεις τα σκαλοπάτια, έχουν λειανθεί έτσι ώστε να μη σχηματίζουν ευθεία.





Το τζάκι δε θα μπορούσε να είναι σκηνικό από ταινία του Tim Burton;













Το μεγάλο παράθυρο κοσμούν γαλάζια και κίτρινα βιτρό τα οποία φιλτράρουν ένα απόκοσμο φως και γεμίζουν το σαλόνι με υπέροχα χρώματα. Οι κολώνες που φαίνονται έξω από το παράθυρο στέκονται στο πεζοδρόμιο αυστηρά και μοιάζουν με πόδια ελέφαντα.
































Το κεντρικό φωτιστικό και η οροφή του σαλονιού ακολουθούν τη γενική ιδέα. Η οροφή θυμίζει στροβιλισμό κυμάτων.



Μπορείς να επισκεφτείς μόνο τον πρώτο όροφο και την ταράτσα, αφού στους υπόλοιπους ορόφους στεγάζονται γραφεία. Φαντάσου να δούλευες σε ένα τέτοιο κτίριο!



Καθώς ανεβαίνεις προς τα πάνω την προσοχή σου τραβάει ο φωταγωγός. Καθεδρεύει στη μέση της οικίας, διαχέει φως παντού και είναι διακοσμημένος με μπλε πλακάκια. Σου δίνει έντονα την αίσθηση του νερού καθώς το φως που παίζει με τα σχέδια στα γαλάζια μωσαϊκά σε κάνει να νιώθεις μια θαλασσινή αύρα.


Τα παράθυρα έχουν στρογγυλεμένες άκρες, χωρίζονται σε 6 μέρη και είναι σήμα κατατεθέν του αρχιτέκτονα.



Και φτάνουμε στη σοφίτα. Εδώ επιβάλλεται το λευκό. Επιβλητικές καμάρες δημιουργούν δαιδαλώδεις διαδρόμους. Έχεις την αίσθηση πως βρίσκεσαι στο εσωτερικό ενός τεράστιου προϊστορικού κήτους. Ο Gaudi είχε μεγάλη εκτίμηση στη φύση και τη χρησιμοποιούσε πολύ συχνά σαν έμπνευση για τις δημιουργίες του. Εδώ ήταν παλιά η αποθήκη, το πλυσταριό και οι υδραυλικές εγκαταστάσεις.


Βγαίνουμε στην ταράτσα. Εδώ είναι το αγαπημένο μου κομμάτι.



Οι καμάρες που βλέπαμε προηγουμένως δημιουργούν εξωτερικά την πλάτη ενός δράκου. Είναι στολισμένος με καφέ μωσαϊκά και φαίνονται και από το δρόμο. Ο δράκος ξαπλώνει και νομίζεις πως κοιμάται.

Η ταράτσα είναι αφιερωμένη στον Άγιο Γεώργιο, που είναι και ο προστάτης της Βαρκελώνης. Ένα ξίφος διαπερνά το τέρας. Ο σταυρός παριστάνει το σπαθί του Αγίου που το έχει καρφώσει στην πλάτη του δράκου.



Οι καπνοδόχοι, άλλο ένα σήμα κατατεθέν του αρχιτέκτονα, είναι πολεμιστές που φρουρούν την οικεία και προστατεύουν την ιδιωτική ζωή των ιδιοκτητών της.



Κατεβαίνοντας κάτω ξαναθαυμάζεις αυτό το αριστούργημα, το οποίο είναι και μέρος παγκόσμιας κληρονομιάς. Παρατηρείς το εξωτερικό που είναι διακοσμημένο με σπασμένα πλακάκια και σκέφτεσαι πως όντως μοιάζουν με φολίδες από δέρμα δράκου. Ένα πανέμορφο δείγμα αρχιτεκτονικής ευφυϊας που σου μεταδίδει μια αίσθηση μοναδικότητας και μεγαλείου.