Museu Dali - Figueres

Χθες το βράδυ είδα ένα πολύ παράξενο όνειρο. Ήμουν σε μια πόλη άγνωστη, κοντά στα Πυρηναία, και βολόδερνα, άγνωστος ανάμεσα σε αγνώστους. Ξαφνικά είδα μπροστά μου ένα περίεργο κτίριο. Ήταν ροζ, με χρυσά εξαμβλώματα στους τοίχους, πάνω του κάθονταν υπερμεγέθη αυγά και χρυσές κολυμβήτριες ετοιμάζονταν να κάνουν βουτιά στο κενό.

Πλησίασα με δισταγμό. Ήξερα ότι ήθελα οπωσδήποτε να μπω μέσα του. Έψαξα για την είσοδο. Την πλατεία μπροστά από την πόρτα κυρίευε ένας αρλεκίνος χωρίς πρόσωπο, που κάτω από το φόρεμα του κρύβονταν μορφές.

Από πάνω με κατασκόπευαν δύτες, ομοιώματα από χαλκό που κρατούσαν χρυσά ψωμιά και μια αρχαιοελληνική κόρη με κεραίες στο κεφάλι.

Μεταμφιέστηκα σε ασβό και κατάφερα να τους ξεφύγω. Μόλις τρύπωσα στον προθάλαμο έμεινα με ανοιχτό το στόμα.

Με καλωσόρισε η Μπρούτζινη Γυναίκα που καθόταν όρθια πάνω στη Κάντιλακ του Αλ Καπόνε. Στο κεφάλι της άραζε μια βάρκα. Μου είπε να πάω σε όποιο σημείο ήθελα μέσα στον πύργο, αλλά να μην αγγίξω τίποτα. Όρισε φύλακες για αυτό τις τρομακτικές φιγούρες που είχε απέναντι της, τον τράγο και φυσικά τις κολυμβήτριες.

Για κάποιο λόγο με συμπάθησε. Με πήγε σε όλα τα δωμάτια του πύργου. Περίεργα πλάσματα και ονειρικά αντικείμενα με υποδέχονταν. Δεν μπορούσα να φανταστώ τι θα συναντούσα στην επόμενη γωνιά. Μπορεί να έβλεπα λιωμένα κορμιά και άγριους κύκνους, μέχρι σκοτεινές Νίκες και γυναικεία μέλη, τον Τριστάνο και την Ιζόλδη, κροκόδειλους που κρατάνε λάμπες.

Με έβγαλε στον κύριο και μεγαλύτερο χώρο του κάστρου. Ο γυάλινος θόλος δέσποζε στο χώρο. Παντού κρεμασμένοι πίνακες και γλυπτά. Η Μπρούτζινη Γυναίκα μου είπε πως εδώ έμενε κάποτε ένας κύριος πολύ ξακουστός στα πέρατα του κόσμου και έφτιαξε αυτό εδώ το κάστρο για να τον θυμούνται. Ήταν ένας ιδιόρρυθμος άνθρωπος που είχε ένα χαρακτηριστικό μουστάκι που πήγαινε προς τα πάνω. Και πως όλα αυτά εκεί μέσα τα είχε κάνει αυτός.

Το μεγάλο σαλόνι είχε καναπέ, τζάκι και πίνακες στους τοίχους. Αν το έβλεπες από μια συγκεκριμένη οπτική, εμφανιζόταν μπροστά σου το πρόσωπο της Μέι Γουέστ.

Η ώρα περνούσε και εγώ δεν ήξερα αν έκανα καλά που προχωρούσα πιο βαθιά. Στον επόμενο όροφο η Γυναίκα κοντοστάθηκε. Να ξέρεις πως αυτό δεν έχουν την ευκαιρία να το δουν πολλοί, είπε και προχώρησε. Θα σε πάω στο δωμάτιο της Ιδιοφυίας.

Τη σκάλα προστάτευε ένα βασιλικό υπερμεγέθες κοράκι.

Πρώτα είδα το Βιβλίο της Ζωής.

Μετά χάζευα το χαλί που ήταν κρεμασμένο στον τοίχο.

Στα πόδια του κρεβατιού είχαν φυλακιστεί φολιδωτά τέρατα Στο κομοδίνο παραφύλαγε ένας χρυσός σκελετός. Κάρφωσα το βλέμμα στο ταβάνι. Μπερδεύτηκα. Το πατούσαν δυο φιγούρες (η Ιδιοφυία και η γυναίκα του) οι οποίες στήριζαν έναν ανώτερο θόλο. Το μέγεθος ήταν εντυπωσιακό. Δεν μπορούσα να ξεκολλήσω.

Για να συνεχίσουμε θα πρέπει να σου κλείσω τα μάτια. Δε θα βλέπεις αλλά θα καταλαβαίνεις από που περνάμε. Το μόνο που μπορούσα να νιώσω ήταν ότι πηγαίναμε προς τα κάτω.

Η Γυναίκα με έπιασε από την ουρά και κατεβήκαμε πολλά σκαλοπάτια. Μέτρησα 999. Μου έβγαλε το μωβ μεταξωτό μαντίλι. Μπροστά μου ορθώθηκε μια μπρούτζινη πόρτα. Την φύσηξε και άνοιξε διάπλατα. Το θησαυροφυλάκιο. Ο αφέντης έφτιαχνε και κοσμήματα. Από πολύτιμους λίθους και πετράδια φερμένα από τα πέρατα της γης. Δεν ήταν απλά επεξεργασμένος χρυσός. Είχαν ψυχή. Η καρδιά χτυπούσε αδιάκοπα. Ο άγγελος ήθελε να πετάξει και κουνούσε διαρκώς τα φτερά του. Και από τότε όσοι τα βλέπουν γαληνεύουν και θέλουν πάντα να γυρίσουν εδώ.

Στο πιο βαθύ και σκοτεινό υπόγειο μου είπε ότι ήταν θαμμένος ο παλιός ιδιοκτήτης του Περίεργου Οικίσματος.

Ξαφνικά ένιωθα να πετάω. Πολύ ψηλά και πολύ γρήγορα. Ο ίλιγγος με έκανε να στριφογυρίζω, όλο και πιο γρήγορα ώσπου κουράστηκα τόσο που δεν μπορούσα να κρατάω τα μάτια μου ανοιχτά. Πριν τα κλείσω τελείως πρόλαβα να δω τη Γυναίκα από μακριά να μου κουνάει το χέρι. Βρέθηκα στο πουθενά και στο ποτέ, και ξύπνησα στο κρεβάτι μου.

Δεν πρόλαβα καν να πω ευχαριστώ για το ταξίδι. Ένιωθα όμως μια ακατανίκητη επιθυμία να επιστρέψω εκεί. Θα ξαναπάω κάποτε. To μέρος αυτό ήταν μοναδικό και χαράχτηκε για πάντα μέσα μου. Και τότε θα της πω ευχαριστώ. Και σε αυτήν και στην Ιδιοφυϊα.