Η αποκαθήλωση

Ξέρεις πότε κατάλαβα ότι είμαι ο Wrong Guy;







Στο πανεπιστήμιο.





Να σου εξηγήσω πως.





Όλα τα ωραία 20χρονα αγόρια στην πόλη που σπούδασα έπρεπε να έχουν τρία σημαντικά εφόδια για να πάνε μπροστά. Έπρεπε να είναι

Ολυμπιακός,
ΠΑΣΠ,
Οικονομικό.


Ξαφνικά σηκώνομαι κάποιο πρωί και καταλαβαίνω ότι εγώ δεν είμαι κανένα από τα τρία. Ένιωσα τη γη κάτω από τα πόδια μου να χάνεται. Έκανα κανένα εξάμηνο να το ξεπεράσω. Κατάθλιψη κανονικά. Οπότε που απευθύνομαι εγώ;


Ποιο είναι το κοινό μου;


Με τα χρόνια το αποδέχτηκα και αυτό.


Το καλύτερο δε στο είπα.





Ότι χαίρομαι που δεν ανήκω σε κανένα από τα 3 παραπάνω λόμπι. Καλύτερα παράταιρος παρά κολλημένος.



Μετά από καιρό είδα πως οι επιλογές μου ήταν συνειδητές. Δε γουστάρω να ανήκω πουθενά. Αυτά όμως τα δηλώνω τώρα. Παλιότερα ένιωθα έντονα την επιθυμία να έχω κοντά μου άτομα που πιστεύουν τα ίδια πράγματα με μένα. Αν πίστευα πραγματικά και εγώ τα ίδια, δεν είχε σημασία. Είχα κάποιον κοντά μου. Τώρα ισχύει το αντίθετο.

Το ότι μεγαλώνω με έχει πιο σίγουρο και πιο κυνικό. Δυστυχώς το ένα πάει χέρι χέρι με το άλλο. Έχω χάσει λίγη από την αθωότητα μου αλλά έχω κερδίσει πολύ από την ψυχική μου ηρεμία.

Τώρα αυτό είναι καλό ή κακό;