Ντου από παντού

Αγαπητέ αναγνώστη,

Είδα τη ζωή να περνά μπροστά από τα μάτια μου.
Τους ανθρώπους που αγαπώ να με αποχαιρετούν.
Το Χάροντα να με πλησιάζει χαμογελώντας σαρδόνια.

Είμαι τυχερός που ζω και γράφω ένα ακόμα ποστ.......

Τι έγινε:

Είμαι στις 9:55 μπροστά στο νεότευκτο σταθμό μετρό "Κεραμεικός" στο Γκάζι. Η κολλητή μου με είχε ήδη στήσει 10 λεπτά στο ραντεβού μας για να πάμε στο Φεστιβάλ Κόμικς της Βαβέλ. Ακομπούσα πάνω στο πεζούλι και χάζευα την Ακρόπολη η οποία φαίνεται σαν καρτ-ποστάλ τώρα που βγάλανε αυτά τα αντιαισθητικά σιδερένια παραβάν. Σκεφτόμουν εκείνη τη στιγμή ακριβώς ότι η περιοχή έχει φτιάξει αρκετά σε σχέση με εκείνο το χάλι που ήταν πριν 5 χρόνια.

Στα επόμενα 5 δευτερόλεπτα μετά από αυτή τη σκέψη μου έρχονται δυο τύποι και κάθονται δεξιά μου σφυρίζοντας αδιάφορα.

Στα 15 δευτερόλεπτα σκάνε μύτη καμιά τριανταριά μαυροφορεμένοι, οι μισοί με κουκούλες, οι μισοί με κράνη από μηχανές και αρχίζουν και γράφουν συνθήματα στο εξωτερικό πεζούλι του σταθμού. Δεν ενοχλούμαι ιδιαίτερα μιας και μ' αρέσουν τα γκράφιτι.

Στα επόμενα 30 δευτερόλεπτα ορμάνε 10 περίπου τύποι με βαριοπούλες (πρόσεξα ότι ήταν καινούριες και αχρησιμοποίητες) και αρχίζουν να σπάνε ότι βρίσκουν μπροστά τους. Τον φωτεινό πίνακα με τις διαδρομές του μετρό, τα τζάμια του σταθμού, τα μηχανήματα που εκδίδουν εισιτήρια, γενικότερα ότι μπορούσε να σπάσει, το κομμάτιαζαν.

Τότε παρατηρώ ότι όλος ο κόσμος την έχει κάνει με ελαφρά και μόνο εγώ έχω μείνει στη μέση όλου αυτού του πανικού, να παρατηρώ τι διαδραματίζεται και να διαβάζω τι είχαν γράψει. Τα συνθήματα ήταν τύπου "Λευτεριά σε κάποιον".

Μου έκοψε να πάω και εγώ λίγο πιο πέρα και να αφήσω τις ορδές των ανυπότακτων να επιτελέσουν το έργο τους, να μη φάω και καμιά αδέσποτη από τη βαριοπούλα. Σε ανύποπτο χρόνο ακούστηκε ένα σφύριγμα, τα μάζεψαν όλα και εξαφανίστηκαν.

Στο καπάκι έρχεται η φίλη μου, πάμε στο Φεστιβάλ, από το οποίο παρεπιπτόντως μου άρεσε ένας κύριος ονόματι Druillet , είχε απίστευτο κόσμο, νομίζω πιο πολύ από κάθε άλλη χρονιά, μέσα στις αίθουσες των εκθέσεων είχε πολύ ζέστη από τα φώτα, και ξαφνικά βλέπω μπροστά μου και 3-4 από αυτούς που κουβαλούσαν μια βαριοπούλα να ιδρώνουν μπροστά μου. Γύρισα από την άλλη και συνέχισα την έκθεση.

Η σωματική μου ακεραιότητα δεν πειράχτηκε τελικώς, αλλά το σοκ ήταν μεγάλο, καταλαβαίνεις υποθέτω....

Μου είναι συμπαθής η τάξις των αναρχικών γενικά, αλλά δε μου αρέσει να καταστρέφεται και ό,τι καλό πάει να γίνει σε αυτή τη ρημαδιασμένη χώρα (βλ. μετρό).


Ξέρει κανείς από νομικά να μου πει αν μπορώ να κάνω μήνυση στη φίλη μου που επειδή καθυστέρησε στο ραντεβού μας, εγώ υπέστην όλη αυτή την ψυχική οδύνη;