The Right Guy

H ερωτική ιστορία του Φάτσα και του Wrong Guy φαίνεται πως συγκίνησε τα πλήθη. Λογικό θα μου πείτε, αφού εγώ που ξέρω και τους δύο, σας λέω με σιγουριά πως είναι ΚΑΙ ΓΑΜΩ ΤΑ ΑΤΟΜΑ!!!! Πάμε λοιπόν στο sequel...

Υπενθυμίζω πως έχουν μείνει άλυτα τα προβλήματα των γεωγραφικών αποστάσεων και το φλερτ του Δημήτρη.

Αρχίζει ο επιχειρηματίας να στέλνει μυνήματα. Τι κάνεις, πόσο σε συμπάθησα και τα λοιπά. Ο φάτσας απαντούσε τυπικά, αλλά με κρυφό απώτερο στόχο - όπως έμαθα αργότερα.

Στο τελευταίο μύνημα που έστειλε ποτέ, πήρε την απάντηση: Ξέρεις αν θα ανέβει ο Wrong guy Θεσσαλονίκη; Αν έρθει, δώστου το τηλέφωνο μου.

Εδώ όμως πρέπει να δώσω τα εύσημα στο Δημήτρη που μου έδωσε το τηλέφωνο, αν και θα μπορούσε να το παίξει κινέζος.

Καταφτάνουν Χριστούγεννα. Όπως κάθε χρόνο ετοιμάζομαι για να ανέβω στα πάτρια εδάφη για να ψάξω την οικογενειακή θαλπωρή. Είχα σκοπό να πάρω ένα τηλέφωνο το φάτσα, για κανένα ποτό, αλλά μέχρι εκεί . Θα ανέβαινα για 2-3 μέρες άλλωστε. Μια μέρα πριν σταματήσω τη δουλειά, συμβαίνει ένα ακόμα γεγονός το οποίο ανακόπτει την άνοδο μου.

Τρακάρω με το αυτοκίνητο. Δεν ήταν κάτι σοβαρό, αλλά το αμάξι ήταν για 10 μέρες στο συνεργείο. Άκυρο το ταξίδι. Κάνω την πρώτη μου Πρωτοχρονιά στην Αθήνα.

Τώρα που το σκέφτομαι έγινε ό,τι ήταν δυνατόν για να μην συναντηθούμε εγώ και ο φάτσας. Δεν τους πέρασε όμως!

Τελικά το αυτοκίνητο φτιάχνεται. Σε μια στιγμή αδυναμίας αποφασίζω να ανέβω Σαλόνικα. Και τότε γίνεται η μαγική κίνηση. Μύνημα:

"Είμαι στο χωριό σου. Θέλεις να βρεθούμε;"

Και εδώ όλη τη βραδιά τη θυμάμαι σε slow motion. Ο φάτσας ήταν το καλύτερο ραντεβού που έχω βγει ποτέ. Η πεμπτουσία αυτού που λέμε "ΡΑΝΤΕΒΟΥ". Πήγαμε πρώτα για ένα ποτό, μετά για χορό. Μιλούσαμε και χαμογελούσαμε. Εκεί ακούμπησε πρώτη φορά ο ένας τον άλλο. Ξέρεις, δήθεν τυχαία, πάνω στο χορό. Δε σταματήσαμε να μιλάμε όλη τη νύχτα. Ταινίες, μουσικές τριγύριζαν από πάνω μας, ο Tim Burton, χαμόγελα, ποτά και η ατάκα της βραδιάς....

Φάτσας: Χμμ...κάποιον μου θυμίζεις ... μάλλον τον Jude Law.
Wrong Guy: (από μέσα του) Οκ, μην πεις τίποτα άλλο, είμαι δικός σου.

Έχω αποθηκεύσει αυτό το ραντεβού στο σκληρό του μυαλού μου όπως τις μελό χολιγουντιανές ταινίες που βλέπαμε στα 15, Κυριακές απόγευμα στο Μέγκα και κλαίγαμε. Δεν είχα περάσει ποτέ καλύτερα και με κανέναν.

Το θέμα ήταν όμως πως εγώ θα έμενα Σαλόνικα για λίγο. Όταν φτάνει η μέρα του αποχαιρετισμού, μου λέει πως θα κατέβει όσο πιο γρήγορα μπορεί. Καλά λέω εγώ - η προσωποποίηση της κυνικότητας - ωραία περάσαμε, τα λέμε.

Αρχίζουν τηλέφωνα, μυνήματα, αφιερώσεις. Σε μια βδομάδα έρχεται Αθήνα. Περνάω επίσης το πιο ονειρικό Σαββατοκύριακο της ζωής μου. Την Κυριακή το απόγευμα πηγαίνουμε να φάμε σε μια ταβέρνα στην Πλάκα. Εκεί θίχτηκε για πρώτη φορά το θέμα σχέση. Αδιέξοδο.

"Είμαι κατά των σχέσεων από απόσταση"

Είχε κολλήσει το γραμμόφωνο. Στο γυρισμό για το σπίτι ο φάτσας ήταν συννεφιασμένος. Εκεί άρχισα να αναρωτιέμαι για πρώτη φορά, γιατί με καίει πως νιώθει; Τον αποχαιρετώ με ένα φιλί.

Κοιμάμαι μόνος. Την άλλη μέρα γυρνάω από τη δουλειά. Ανοίγω την πόρτα, μπαίνω μέσα, την κλείνω πίσω μου με δύναμη και ο δυνατός χτύπος της πόρτας κάνει αντίλαλο στο άδειο σπίτι. Σε δευτερόλεπτα πέφτει το τηλεφώνημα.
Άλλαξα γνώμη. Θέλω να είμαστε μαζί.

Έχει περάσει ενάμισης χρόνος από τότε. Δεν τα έχουμε καταφέρει άσχημα. Θα έλεγα ότι βρισκόμαστε αρκετά συχνά καθότι ο φάτσας είναι ακόμα φοιτητής και έχει τη δυνατότητα να κατεβαίνει. Διακοπές, καλοκαίρια, χειμώνες, ταξιδάκια, ταινίες. Και γέλιο. ΠΟΛΥ ΓΕΛΙΟ. Μπορεί να είμαστε μία ολόκληρη μέρα μαζί και να γελάμε και τις 24 ώρες. Το σημαντικό είναι ότι περνάμε καλά μόνοι. Η υγιής αυτή σχέση με έχει ισορροπήσει σαν άτομο. Είμαι ήρεμος, άνετος, έτοιμος να καλλιεργήσω και άλλους τομείς της ζωής μου. Μου δίνει τη δύναμη να αντεπεξέρχομαι την καθημερινότητα, τα νεύρα από τη δουλειά, με γεμίζει. Νομίζω αν όλοι οι άνθρωποι νιώθανε έστω και μια φορά στη ζωή τους αυτό που νιώθω εγώ δε θα υπήρχε κακία στον κόσμο. Μεγαλεπίβολο; Όσο και πραγματικό.